سکوت عجیب سازمان روانشناسی در برابر روانشناس‌نماها و اعتراض بی‌جا به سریال پایتخت ۷ | ایران مدلبز

به گزارش رکنا، دکتر نیما افشار، «اساساً» یک روانشناسِ به قول خودش با مجوز بود که در سریال ساختمان پزشکان، بسیار دیده شد. اگر در این سریال، با هر صنف و قشری شوخی می شد، از خانم شیرزاد گرفته تا ناصر و نازنین و کتی و… دیالوگ هایشان را رها می‌کردند و زل می زدند به دوربین و می‌گفتند: البته به صنف فلان بر نخورد؛ این فقط یک شوخی است!
رو به دوربین بگو شوخی کردم تا حمله اصناف مصون بمانی!

آری؛ یا باید زل بزنید به دوربین و بگویید که شوخی کردم؛ یا با واکنش های تند مواجه شوید! چون ممکن است خدایی ناکرده به دکتر و مهندس و خبرنگار و پلیس و… بر بخورد که آی اهالی شهر، به ما توهین شد و وظایف و سختی های ما را نادیده گرفتند!

ساختمان پزشکان با همین عذرخواهی های پیاپی از صنف های مختلف، توانست دردسرهای زندگی یک روان‌شناس را در جامعه ای نشان دهد که روانشناسی را به عنوان یک شغل نمی دیدند! حتی به قیمت اینکه به جامعه روانشناسان بر بخورد؛ ولی حقایق زندگی یک تراپیست در خانواده، محل کار و جامعه را به خوبی در قالب طنز نشان داد.

حال چه شد که سطح تحمل سازمان نظام روانشناسی اینچنین پایین آمده است که نسبت به نمایش سکانسی از حضور هما در یک جلسه مشاوره، واکنشی بسیار بحث برانگیز داشته است؟

اخیراً سریال « پایتخت ۷ » در یکی از قسمت‌های خود به تصویر کشیدن یک روانشناس پرداخته و شوخی‌هایی با این شخصیت انجام داده است. رئیس سازمان، فتحی آشتیانی، در پی انتشار تصویری از یک روانشناس در این سریال خواستار برخورد جدی با عوامل این برنامه شد و آن را تهدیدی برای تخریب اعتبار جامعه روانشناسی و مشاوره دانست. به گفته او، این شوخی‌ها نه تنها بر شغل روانشناسی تأثیر منفی می‌گذارد، بلکه از دیدگاه سازمان، به سلامت روانی جامعه آسیب می‌زند.

چرا سازمان نظام روانشناسی خواستار برخورد با عاملان خودکشی جوانان ایرانی نمی شود؟
اما این اعتراضات در کنار سوالات جدی دیگری مطرح می‌شود. چرا سازمان روانشناسی در مواجهه با مشکلات بزرگ‌تر اجتماعی واکنشی نشان نمی‌دهد؟ زمانی که جامعه با بحران‌های اقتصادی، افزایش آمار خودکشی و کمبود دسترسی به خدمات روانشناسی روبروست، چرا سازمان به وظایف اصلی خود توجه نمی‌کند؟ چرا وقتی که اوایل آبان ماه سال گذشته، دبیر ستاد فرهنگی و اجتماعی شورای عالی انقلاب فرهنگی، از رشد ۱۳۳ درصدی اعتیاد میان دختران ۱۳ تا ۱۵ سال خبر داده بود کسی در سازمان روانشناسی احساس مسئولیت نکرد تا به دختران این سرزمین خدمت روانشناسی ارائه دهد تا از فاجعه جلوگیری کند؟ چرا به جامعه روانشناسان برنخورد زمانی که آبان‌ماه پارسال یکی از روزنامه‌های کشور گزارش داد: « ۱۴.۸ درصد از مصرف‌کنندگان گل دانشجویان و ۳.۷ درصد دانش‌آموزان هستند. در جمعیت معتادان هم، حشیش و گل با فراوانی ۴.۴ درصد در رتبه دوم و بعد از تریاک است. ۳۳.۳ درصد مصرف‌کنندگان گل، بیکار و ۵۱.۹ درصد مصرف‌کنندگان این روانگردان در گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ سال هستند.»؟ چرا این سازمان در برابر شیوع روانشناسان غیرحرفه‌ای در رسانه‌ها و فضای مجازی، هیچگونه اعتراضی از سوی این سازمان صورت نمی‌گیرد؟

زمانی که یک روانشناس‌نما در تلویزیون برای زندگی مردم نسخه پیچید سازمان روانشناسی سکوت کرد!

چرا زمانی که روانشناسی که اصلا روانشناس نیست، در یک مصاحبه تلویزیونی حضور پیدا کرد و دائما برای زندگی مردم نسخه پیچید، این سازمان سکوت کرد و هیچ واکنش سریع و فوری نشان نداد و خواستار برخورد با عوامل برنامه ای که یک روانشناس نما را وارد قاب صدا و سیمای ملی می کنند نشد؟

چرا زمانی که فضای مجازی از اینستاگرام و یوتیوب و تلگرام گرفته تا اپلیکیشن های داخلی، پر شد از کلیپ های این روانشناس نما، رگ غیرت کسی در سازمان روانشناسی باد نکرد که بگوید این اظهارات غیرعلمی است؟

سکوت سازمان روانشناسی در برابر روانشناسان اینستاگرامی که حتی از جلوی در دانشکده روانشناسی هم رد نشده اند!

باید از سازمان نظام روانشناسی پرسید که چرا در برابر افرادی که بدون تخصص و با استفاده از یک میکروفن، که حتی از جلوی در دانشکده روانشناسی هم رد نشده اند و اظهارات نادرست و خطرناک در فضای مجازی از جمله اینستاگرام می‌کنند، سکوت می‌کند؟ افرادی که به راحتی توصیه‌هایی چون جدایی از همسر به خاطر یک رفتار ساده یا استفاده دائمی از “عینک خوشبینی” را ترویج می‌دهند، یا حتی در مواردی اقدام به معرفی داروهای شیمیایی و گیاهی بدون هیچ علم و تجربه‌ای می‌کنند که می‌تواند برای افراد آسیب‌زا باشد.

چرا سازمان روانشناسی به جای برخورد جدی با چنین اظهاراتی که روان انسان‌ها را بازیچه لایک و ویو قرار می‌دهد، سکوت می‌کند؟ این سکوت به معنای نادیده گرفتن وظیفه اصلی سازمان است که باید سلامت روانی جامعه را حفظ کند.

یک توصیه به سازمان نظام روانشناسی:
سطح تحمل‌تان را بالاتر ببرید و به کارهای اصلی بپردازید

واقعیت این است که جامعه روانشناسی باید نسبت به اتفاقات مختلف حساسیت بیشتری نشان دهد و در برابر شوخی‌های طنزآمیز یا انتقادات رسانه‌ای، تاب‌آوری بیشتری از خود نشان دهد. طنز در سریال‌ها و رسانه‌ها اغلب بخشی از فرهنگ عمومی است که می‌تواند به‌ویژه در مواردی که با نیت اصلاحی همراه است، به عنوان یک ابزار برای طرح مشکلات اجتماعی و شغلی استفاده شود.

این دفاع نباید در مقابل مشکلات بزرگ‌تر و چالش‌های واقعی که جامعه با آن‌ها مواجه است، باشد. باید پذیرفت که هر صنف و شغلی در معرض انتقادات و شوخی‌ها قرار می‌گیرد و این امر جزئی از واقعیت زندگی است. آنچه در این میان مهم است، توجه به وظایف اصلی و حساسیت نسبت به مشکلات جدی‌تر جامعه است.

در نهایت، سازمان‌های مختلف باید توانایی تحمل انتقادات را در خود تقویت کرده و در کنار تلاش برای حفظ شأن حرفه‌ای خود، به مسائل اصلی و حیاتی که در پی آن برای مردم خدمت می‌کنند، بپردازند. مردم به ویژه در دوران بحران‌های اقتصادی و اجتماعی به مشاوره و راهنمایی‌های روانشناسان نیاز دارند و سازمان نظام روانشناسی باید به این نیازها پاسخ دهد، نه اینکه بر مشکلات جزئی تمرکز کند.