مهربانی یکی از زیباترین صفات انسانی است که نه‌تنها زندگی فردی ما را غنا می‌بخشد، بلکه جامعه‌ای سالم‌تر و شاداب‌تر می‌سازد. این ویژگی مثبت، همچون ویروسی خوش‌خیم، به سرعت در اطرافیان پخش می‌شود و موجی از آرامش، امید و همدلی ایجاد می‌کند.

به گزارش میگنا وقتی فردی با ما با مهربانی رفتار می‌کند، ناخودآگاه ما نیز تمایل پیدا می‌کنیم این رفتار را به دیگران منتقل کنیم. پرورش تاب آوری نیز ارتباط تنگاتنگی با مهربانی دارد، زیرا افراد مهربان معمولاً در برابر سختی‌ها مقاوم‌تر و تاب‌آورتر هستند.

مهربانی مسری است، هر بار که محبت می‌کنید، زنجیره‌ای از خوبی‌ها آغاز می‌شود. مهربانی تاثیرات شگرفی بر سلامت روان و جسم ما دارد. تحقیقات علمی نشان داده‌اند که انجام اعمال مهربانانه باعث ترشح هورمون‌های شادی‌آفرین مانند سروتونین و اکسی‌توسین می‌شود و استرس و اضطراب را کاهش می‌دهد. این احساس مثبت، به ما کمک می‌کند تا در مواجهه با مشکلات و چالش‌های زندگی، روحیه‌ای قوی‌تر و تاب‌آورتر داشته باشیم. در واقع، پرورش تاب آوری از دل مهربانی و همدلی با دیگران آغاز می‌شود و این دو، یکدیگر را تقویت می‌کنند.

گسترش مهربانی در جامعه، نیازمند آگاهی و تلاش جمعی است. هر فرد می‌تواند با رفتارهای ساده‌ای چون لبخند زدن، گوش دادن بدون قضاوت، کمک به نیازمندان یا حتی گفتن یک جمله امیدبخش، بذر مهربانی را در دل دیگران بکارد. این رفتارها، نه‌تنها روابط انسانی را بهبود می‌بخشند، بلکه زمینه‌ساز پرورش تاب آوری در سطح فردی و اجتماعی نیز می‌شوند. وقتی جامعه‌ای بر پایه مهربانی و همدلی بنا شود، افراد آن در برابر بحران‌ها و مشکلات، استوارتر و مقاوم‌تر خواهند بود.

در مسیر پرورش تاب آوری، آموزش مهارت‌های ارتباطی و عاطفی نقش مهمی ایفا می‌کند. والدین، معلمان و رهبران جامعه می‌توانند با الگوسازی و آموزش رفتارهای مهربانانه، نسل جدید را به سمت همدلی و تاب‌آوری سوق دهند. ایجاد محیط‌های حمایتی در خانه، مدرسه و محل کار، جایی که افراد احساس امنیت و ارزشمندی کنند، زمینه‌ساز رشد مهربانی و در نتیجه افزایش تاب‌آوری خواهد بود. پرورش تاب آوری، نه‌تنها به معنای تحمل سختی‌ها، بلکه به معنای رشد و شکوفایی در دل مشکلات است؛ و مهربانی، کلید این رشد است.

نرگس زمانی در پایان آورده است باید باور داشته باشیم که مهربانی، سرمایه‌ای بی‌پایان و مسری است که با بخشیدن آن، چیزی از ما کم نمی‌شود؛ بلکه دنیای ما و دیگران را زیباتر و مقاوم‌تر می‌کند. اگر هر یک از ما، حتی با کوچک‌ترین رفتار مهربانانه، سهمی در گسترش این ویژگی ارزشمند داشته باشیم، جامعه‌ای خواهیم ساخت که در آن پرورش تاب آوری به یک ارزش همگانی بدل می‌شود. بیایید امروز و هر روز، مهربانی را انتخاب کنیم و با گسترش آن، تاب‌آوری را در خود و اطرافیانمان پرورش دهیم.

کتاب «پرورش تاب‌آوری» نوشته دکتر کریستوفر ویلارد با ترجمه دکتر محمدرضا مقدسی بنیانگذار رسانه تاب آوری، نرگس زمانی و زهرا نیازاده، کتابی جامع و کاربردی است که به آموزش روش‌های عملی برای تقویت تاب‌آوری در زندگی فردی و خانوادگی می‌پردازد. این کتاب که در ده فصل و حدود ۲۰۰ صفحه توسط انتشارات پروچستا منتشر شده، با بهره‌گیری از دانش عصب‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی، اهمیت تاب‌آوری را به عنوان مهارتی قابل یادگیری و توسعه معرفی می‌کند که به افراد کمک می‌کند تا بهتر با چالش‌ها و ناملایمات زندگی کنار بیایند.

از جمله مفاهیم کلیدی این کتاب می‌توان به بخشش، مهربانی، روراستی و درستکاری، بردباری و پشتکار اشاره کرد که نه تنها به فرد، بلکه به خانواده‌ها نیز کمک می‌کند تا محیطی سالم‌تر و شادتر داشته باشند. ویلارد با تلفیق خرد و حکمت مشرق زمین و فلسفه شرق و غرب، راهکارهای عملی متنوعی مانند آموزش مهارت‌های اجتماعی، تشویق فعالیت‌های گروهی، توسعه تفکر مثبت و استفاده از بازی‌ها را برای پرورش تاب‌آوری ارائه می‌دهد.

این روش‌ها باعث افزایش توانایی پذیرش تغییرات، سازگاری با موقعیت‌های جدید و کاهش اضطراب می‌شوند. کتاب «پرورش تاب‌آوری» به عنوان منبعی معتبر در روان‌شناسی مثبت شناخته شده و برای والدین، مربیان و هر فردی که به دنبال زندگی معنادارتر و شادتر است، توصیه می‌شود. دکتر ویلارد معتقد است که خواندن این کتاب فارغ از طبقه اجتماعی، افراد را به انسان‌هایی بهتر و مهربان‌تر تبدیل می‌کند و به آن‌ها کمک می‌کند تا در مواجهه با مشکلات زندگی، بردبار و بخشنده باشند و خانواده‌ای سالم و شاد داشته باشند.