به گزارش میگنا سیدمیثم دیباجی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا درباره وضعیت کنونی آموزش در دانشگاه‌ها اظهار کرد: در نظام آموزش عالی ما، ملاحظه می‌شود که به دلایل ساختاری و اولویت‌بندی‌های موجود، کارکرد آموزشی دانشگاه‌ها تا حدی تحت‌الشعاع تمرکز فزاینده بر فعالیت‌های پژوهشی قرار گرفته است.

وی با تأکید بر پایداری نسبی رویکردهای آموزشی در طول دهه‌های متمادی افزود: اگر بخواهیم با اغراق نسبی سخن بگوییم، تحول بنیادین مشهود در روش‌های آموزشی به‌طور عمده محدود به جایگزینی ابزارهای نوشتاری سنتی نظیر گچ و تخته با فناوری‌های نوین‌تر همچون ماژیک و وایت‌برد بوده است و پابه‌پای تغییر محتوای علم، روش‌های عرضه‌ی آن تغییر نیافته است.

عضو هیئت علمی گروه روان‌شناسی دانشگاه اصفهان با اشاره به گسست معرفتی و عملیاتی موجود میان ساختار دانشگاهی و تحولات پارادایمی در حوزه فناوری‌های آموزشی و دگرگونی‌های محتوایی در شماری از رشته‌های علمی، این مهم را مورد تأکید قرار داد: نظام آموزشی حاکم، دانشجویان را نه در راستای آمادگی برای رویارویی با اقتضائات آتی سپهر کار و زندگی، بلکه به‌طور عمده در انطباق با شرایط و مقتضیات علمی و فناوری که در حال افول و گذر است، تربیت می‌کند.

وی با تأکید مضاعف بر ضرورت ایجاد تحول بنیادین در نظام آموزشی، به ویژه در حوزه علوم انسانی، عنوان کرد: این دگردیسی اساسی، تنها از طریق ایجاد مناسک، تشریفات و ساختارهای سازمانی نوین در دانشگاه‌ها به منصه ظهور نخواهد رسید، بلکه مستلزم نهادینه‌سازی یک فرهنگ سازمانی مبتنی بر پذیرش فعال و التزام عملی تمام ذی‌نفعان به بازاندیشی و تحول در رویکردهای آموزشی استوار باشد

نبود ساختارهای لازم در جامعه برای رشته روان‌شناسی صنعتی و سازمانی
دیباجی در تشریح پارادایم غالب در فرایند آموزش عالی تصریح کرد: همچنان استمرار رویکرد آموزشی مبتنی بر مونولوگ استادمحور در محیط‌های یادگیری مشهود است که در این ساختار، دانشجو به‌طور عمده در نقش گیرنده غیرفعال داده‌های آموزشی و فاقد عاملیت شناختی پویا تعریف می‌شود.

وی با تبیین تمایزهای بنیادین در فلسفه و عملکرد نظام آموزش عالی ایران در قیاس با مؤسسات آکادمیک سرآمد جهانی افزود: در حالی که دانشگاه‌های دارای رتبه بندی ممتاز نظیر هاروارد، کمبریج و آکسفورد، اعتبار و جایگاه خود را به‌طور عمده از طریق ارائه آموزش با کیفیت ممتاز و اثربخشی آموزشی حاصل می‌کند، در نظام ما، رویکرد غالب و محرک، معطوف به کمیت‌گرایی در تولید انتشارات علمی نمایه شده در پایگاه ISI از طریق فرایندهایی است که گاهی منجر به تقلیل کیفیت و اصالت محتوای پژوهشی شده و واجد پیامدهای نامطلوب و مخاطرات بالقوه برای اعتبار و اثربخشی حقیقی دستاوردهای علمی است.

عضو هیئت علمی گروه روانشناسی دانشگاه اصفهان با استناد به تحلیل داده‌های آماری بازه زمانی ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۲ میلادی بیان کرد: با وجود نمایان شدن یک رشد نمایی در حجم انتشارات علمی نمایه شده، هیچ گونه همبستگی معنادار و تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر شاخص تولید ناخالص داخلی (GDP) کشور مشاهده نشد؛ این یافته‌های کمی، به شدت دلالت بر فقدان ترجمان عملی و اثربخشی اقتصادی قابل توجه در غالب این تولیدات علمی در سطح کلان اقتصادی دارد.

وی در تشریح چالش‌های ساختاری پیش روی رشته روان‌شناسی صنعتی و سازمانی خاطرنشان کرد: با وجود ماهیت به‌طور نسبی نوین این حوزه تخصصی در اکوسیستم علمی و کاربردی کشور، زیرساخت‌های نهادی و رویه‌ای لازم جهت استقرار نظام‌مند و بهره‌برداری بهینه از قابلیت‌های آن در سطوح مختلف جامعه هنوز به نحو مطلوب ایجاد نشده و این امر به وضوح در فرایندهای جذب و استخدام نیروی انسانی قابل مشاهده است؛ به طوری که در مواردی، متخصصانی با پیشینه‌های تحصیلی نامتجانس با الزامات شغلی، در موقعیت‌هایی که نیازمند دانش تخصصی روان‌شناسی صنعتی و سازمانی است، به کار گرفته می‌شود.

دیباجی با تاکید بر اهمیت ژئواستراتژیک رشته روان‌شناسی صنعتی و سازمانی در توسعه سازمانی و ارتقای سرمایه انسانی، خاطرنشان کرد: بهتر است تعاملات راهبردی و رایزنی‌های اثربخش با نهادهای تقنینی نظیر مجلس شورای اسلامی و سایر ارگان‌های ذی‌صلاح به منظور تبیین جایگاه کانونی و ضرورت به‌کارگیری این حوزه تخصصی در سیاست‌گذاری‌های کلان صورت گیرد؛ زیرا دانش روان‌شناسی صنعتی و سازمانی، با تمرکز بر تحلیل دقیق ابعاد شناختی، عاطفی و رفتاری کنشگران انسانی در محیط‌های کار، واجد ظرفیت‌های تحول‌آفرین بالقوه در جهت ایجاد تأثیرات به‌طور عمیق مثبت، به ویژه در بستر فرهنگی جامعه ایران با ویژگی‌های متمایز در حوزه ارزش‌های انسانی و تعاملات اجتماعی است.