حوادث تروماتیک (حوادثی که آسیب روانی به جای می‌گذارند) تاثیر زیادی بر روان ما دارند، اما تاثیرات آن‌ها بر بدن چندان مطالعه نشده است. اکنون تحقیقی تازه با بررسی سه بخش کلیدی بدن، ازجمله دستگاه عصبی خودمختار، سیستم ایمنی التهابی، و سیستم غدد درون‌ریز، به بررسی این موضوع پرداخته است.

به گزارش زومیت، نتایج نشان می‌دهد که تغییرات در سیستم‌های زیستی یادشده را حتی در افرادی که بعد از تروما از نظر روانی وضعیت مطلوبی دارند، همچنان می‌توان شناسایی کرد. به‌نظر می‌رسد بدن، آسیب روانی را حتی پس از آنکه ذهن تا حدی از آن عبور کرده است، به یاد می‌آورد. تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که بدن در بازماندگان تروریسم یا به‌طور کلی تمام حوادث تروماتیک، دستخوش تغییر می‌شود. این امر در شاخص‌های زیستی متعددی مشاهده می‌شود؛ از جمله افزایش ضربان قلب، واکنش‌پذیری بیشتر سیستم عصبی خودمختار و سطح بالاتر کورتیزول بزاق در بعدازظهر و سایر شاخص‌های دیگر.

حوادث تروماتیک تغییرات زیادی در فرآیندهای زیستی بدن ایجاد می‌کند
به‌گزارش آ‌ی‌اف‌ال‌ساینس، مطالعه‌ی جدید با انجام ارزیابی طولانی‌مدت و گذشته‌نگر بی‌سابقه روی ۶۰ نفر از بازماندگان بمب‌گذاری شهر اوکلاهما در سال ۱۹۹۵، به بررسی تأثیر تروما بر فرایندهای زیستی پرداخت. در این تحقیق، شاخص‌های زیستی خاصی ارزیابی شدند و شرکت‌کنندگان با ۲۳ فرد گروه کنترل که چنین ترومایی را تجربه نکرده بودند، مقایسه شدند.

شاخص‌های زیستی ارزیابی‌شده شامل واکنش‌پذیری ضربان قلب و فشار خون، سطح کورتیزول صبحگاهی و سایتوکاین‌های اینترلوکین ۱-بتا (IL-1β) و اینترلوکین ۲-آر (IL-2R) بودند. این سایتوکاین‌ها با عملکرد سیستم ایمنی در ارتباط‌اند؛ IL-1β در زمان بیماری یا آسیب، واکنش التهابی را آغاز می‌کند، در حالی‌که IL-2R سلول‌های T را برای مقابله با عفونت و بیماری فعال می‌سازد.

نتایج نشان داد که سطح IL-1β در بازماندگان، بالاتر از گروه کنترل بود، اما IL-2R آن‌ها کمتر بود. آن‌ها همچنین سطح کورتیزول صبحگاهی پایین‌تری داشتند و فشار خون دیاستولیک استراحتی‌شان بالاتر بود. مطالعه همچنین شامل مصاحبه‌هایی برای ارزیابی سلامت روان شرکت‌کنندگان بود.

یافته‌ها نشان داد که نمرات اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و افسردگی در بازماندگان نسبتاً پایین بود و تفاوت معناداری با گروه کنترل نداشت. بااین‌حال، آن‌ها با وجود اینکه از نظر پزشکی سالم بودند، سلامت جسمی کلی پایین‌تری را گزارش دادند.

یافته‌ها‌ی جالب مطالعه نشان می‌دهند پاسخ استرسیِ بدن در وضعیت روانیِ گزارش‌شده توسط بازماندگان بازتاب نیافته است. در واقع، برای این افراد اثرات ماندگارِ حادثه‌ی تروماتیک، بیش از ذهن در بدنشان نمایان شده است.

دکتر ریچل زتل، از نویسندگان مطالعه و استادیار بالینی در بخش روان‌پزشکی و علوم رفتاری دانشگاه علوم پزشکی اوکلاهاما، در بیانیه‌ای گفت: «بعد از آنکه فرد دچار تروما یا آسیب روانی شدید می‌شود، سیستم‌های زیستیِ بدن دیگر ممکن است در حالت پایه و طبیعی سابق نباشند؛ شرایط تغییر کرده است. تنها ذهن ما نیست که تروما را به یاد می‌آورد؛ فرایندهای زیستی بدن نیز آن را به خاطر می‌آورند. این تجربه، ساختار فیزیکی وجودتان را دگرگون می‌کند.»

مطالعه‌ جدید نخستین تحقیق از نوع خود است که به‌طور جامع، پاسخ‌های زیستی به استرس بلندمدت را در سه سیستم فیزیولوژیکی در میان بازماندگان رویداد تروریستیِ مشترک بررسی کرده است. این تحقیق همچنین پرسش‌های تازه‌ای درباره‌ی سلامت بلندمدت بازماندگان آسیب‌های روانی شدید مطرح می‌کند؛ چراکه افزایش سطح IL-1β معمولاً در افراد مبتلا به بیماری و التهاب دیده می‌شود، در حالی که شرکت‌کنندگان در این مطالعه از نظر پزشکی سالم بودند. مطالعه در ژورنال Prehospital And Disaster Medicine منتشر شده است.