به گزارش ایسنا، بر اساس آمارها، در دهه ۱۹۲۰ به ازای هر ۱۰۰۰ نفر در ایالات متحده، سالانه ۱۲ ازدواج شکل می‌گرفت. از این جهت به سراغ آمار دهه ۱۹۲۰ رفته‌ایم که این دهه، دهه اختراعات جدید بود.

حالا می‌خواهیم بدانیم عشق در آن دوره چقدر بر مهندسی، معماری و علم تأثیر گذاشت؟ آیا هورمون‌هایی مانند اکسی‌توسین(oxytocin)، وازوپرسین(vasopressin) و دوپامین(dopamine) افراد را خلاق‌تر می‌کنند یا عشق به تنهایی الهام‌بخش بوده است؟ کدام زوج‌های دانشمند و مشهور بوده‌اند که به عنوان مدرکی بر تاثیر عشق بر نوآوری محسوب می‌شوند؟

تحقیقات جدید نشان می‌دهند که هورمون‌های کلیدی مانند اکسی‌توسین که احساس جذابیت را عمیق‌تر می‌کند یا هورمون وازوپرسین که هیجان را تحریک می‌کند یا دوپامین که اغلب در لحظات محبت‌آمیز ترشح می‌شود، نقش مهمی در عشق ورزیدن دارند.

مطالعات علمی نشان می‌دهند که روابط عاشقانه می‌توانند منبع مهمی برای تندرستی باشند. دانشمندان همچنین تاکید می‌کنند که سرمایه‌گذاری روی رشد عاشقانه در بزرگسالی برای سلامتی و شادی عمومی، ضروری است.

وقتی به تاریخ می‌نگریم، می‌بینیم که بسیاری از زوج‌ها عشق را با مهندسی و علم ترکیب کرده‌اند و نشان داده‌اند که عشق می‌تواند هم برای فرد و هم برای تمام جهان مفید باشد.

رابرت جی استرنبرگ(Robert J. Sternberg)، استاد توسعه انسانی در دانشگاه کرنل(Cornell) توضیح می‌دهد که عشق همواره الهام‌بخش است. او می‌گوید فناوری، ملاقات و آشنایی میان افرادی را که ممکن بود در صورت نبود فناوری هرگز با آنها برخورد نمی‌کردیم، آسان‌تر کرده است.

استرنبرگ معتقد است که با وجود این تغییرات، خود عشق اساساً تغییر نکرده است. چیزی که تغییر کرده این است که مردم چگونه آن را ابراز می‌کنند و آیا موفق می‌شوند یا شکست می‌خورند.

عشق در نقش یک نیروی محرکه
برخی از زوج‌ها اثری پاک نشدنی در تاریخ علم به جای گذاشته‌اند. ماری و پیر کوری(Marie and Pierre Curie) از مشهورترین شریک‌های علمی هستند. «پیر» از تحقیقات خود در مورد کریستال‌ها و تقارن دست کشید تا به ماری در کارش در حوزه رادیواکتیو بپیوندد.
آنها در سال ۱۹۰۳ موفق به کسب جایزه نوبل فیزیک شدند.
در عین حال، با این وجود که آلبرت اینشتین( Albert Einstein) زمانی همسرش میلوا ماریچ(Mileva Marić) را با عباراتی نظیر نه چندان دلچسب توصیف کرده، اما شواهد نشان می‌دهند که ماریچ در کارهای اولیه اینشتین مشارکت داشته است.

گرتی و کارل کوری(Gerty and Carl Cori) زوجی بودند که چرخه کوری(Cori cycle) را کشف کردند و توضیح دادند که چگونه انرژی در بدن تولید و مصرف می‌شود. آنها در سال ۱۹۴۷ برنده جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی شدند و «گرتی کوری» اولین زن آمریکایی بود که جایزه نوبل را دریافت کرد.

یکی دیگر از زوج‌های قابل توجه در رشته مهندسی، فرانک و لیلیان گیلبرت(Frank and Lillian Gilbreth) بودند که در اوایل دهه ۱۹۰۰ در مطالعات حرکتی به عنوان یک تکنیک صنعتی مهم، پیشگام بودند.
در همین حال، امیلی بول(Emily Boole) از جورج بول(George Boole) در توسعه جبر زیربنای منطق کامپیوتری حمایت کرد و بار دیگر نشان داد که عشق چگونه می‌تواند به کشف علمی دامن بزند.

در معماری، «برج ایفل» همچنان نماد عشق و الهام‌بخش داستان‌های عاشقانه بسیاری است. در زمانه کنونی ما، اوغور شاهین(Uğur Şahin) و دکتر اوزلم تورچی(Özlem Türeci)، زن و شوهری هستند که به عنوان  بنیان‌گذاران شرکت بایوان‌تک(BioNTech) توانستند در بحبوحه همه‌گیری بیماری کووید-۱۹، نخستین واکسن کرونا را توسعه دهند و نشان دهند که عشق در زمانه معاصر هم می‌تواند به پیشرفت علم کمک کند.

از ابتکار تا اختراع
پیتر دی. نورتون(Peter D. Norton)، دانشیار تاریخ در گروه مهندسی و جامعه در دانشگاه ویرجینیا، در داستان‌های باستانی به دنبال این موضوع می‌گردد.
نورتون به فردیناند شوال(Ferdinand Cheval)، یک پستچی فرانسوی اشاره می‌کند که با توسل به نیروی عشق، ۳۳ سال را صرف جمع‌آوری سنگ برای ساخت «کاخ ایده‌آل» خود کرد. این یک پروژه مهندسی خودآموز بود که او به آنکه «ملکه جهان» می‌نامید، تقدیم کرد. این جلوه‌ای قدرتمند از عشق و بینش شخصی بوده است.
به گفته نورتون، در حالی که هزینه‌ها و کسب سود می‌تواند پروژه‌های مهندسی بزرگ را هدایت کند، انگیزه‌های فردی همچنان می‌توانند عاشقانه باشند.

به عنوان مثال، شوهر امیلی وارن روبلینگ(Emily Warren Roebling) به نام واشینگتن(Washington)، مدیریت ساخت «پل بروکلین» را بر عهده داشت، اما به دلیل «بیماری کیسون» (بیماری ناشی از کاهش ناگهانی فشار) در بستر بیماری افتاد. به همین دلیل، امیلی با فداکاری مثال زدنی نقش شوهرش را بر عهده گرفت تا پروژه به سرانجام برسد.
امیلی در محل ساخت پل به چشم و گوش واشینگتن تبدیل شد و ثابت کرد که فداکاری شخصی می‌تواند برخی از بزرگترین دستاوردهای جهان را شکل دهد.

پیشرفت فناوری، طمع و عشق
نورتون هشدار می‌دهد که فناوری مدرن می‌تواند مورد گزند جاه‌طلبی، غرور یا طمع قرار بگیرد. او به چارلز کترینگ(Charles Kettering)، معاون سابق شرکت جنرال موتورز(General Motors) اشاره می‌کند که از ناراضی نگه داشتن مصرف کنندگان برای افزایش تقاضای ثابت برای محصولات جدید حمایت می‌کرد.
او می‌گوید: وقتی عشق بر مهندسی تأثیر می‌گذارد، معمولاً این کار را با قرار دادن مهندسی در جای خود انجام می‌دهد. مهندسی باید به مردم خدمت کند، نه برعکس. وقتی فناوری پیشرفت می‌کند، در خدمت عشق قرار می‌گیرد.
رابطه بین فناوری، رسانه‌های اجتماعی و روابط عاشقانه به شکل عجیبی پیچیده است. در حالی که فناوری می‌تواند افراد را به هم وصل کند، همچنین می‌تواند آنها را منزوی یا بی‌شخصیت کند. عشق می‌تواند این معضلات را در هر پروژه مهندسی و علمی، از کوچک تا بزرگ وارد کند.
نورتون همچنین به یک مثال دلگرم کننده اشاره می‌کند. او می‌گوید: در سال ۱۹۷۵، زمانی که تکنیک‌های بیوتکنولوژیکی جدید نگرانی‌های اخلاقی را برانگیخته بود، زیست‌شناسان مولکولی در کالیفرنیا گرد هم آمدند تا در مورد مرزهایی که نباید از آنها عبور کنند، توافق کنند.

نورتون استدلال می‌کند که عشق می‌تواند نحوه استفاده ما از فناوری را شکل دهد.
به گفته وی، عشق همچنین می‌تواند به مسؤولیت اخلاقی، شفقت و آینده‌نگری اشاره کند که مهندسان و دانشمندان باید از آن استقبال کنند.
دقت در علم و مهندسی بسیار مهم است، اما یک عنصر انسانی اغلب پشت هر دستاورد بزرگی است. فراتر از روابط عاشقانه، بسیاری از دانشمندان و مهندسان عشق عمیقی را به کار خود ابراز می‌کنند که گاهی اوقات به کسب جوایز نوبل منجر می‌شود.

وابستگی به هوش مصنوعی
امروزه چشم‌انداز عشق پیچیده‌تر شده است. تحقیقات جدید نشان می‌دهند که افراد مبتلا به اضطراب ممکن است مستعد ایجاد وابستگی عاطفی، از جمله احساساتی شبیه به عشق به هوش مصنوعی باشند. این اتفاق تا حدی به این دلیل است که مدل‌های هوش مصنوعی می‌توانند هوش هیجانی و اجتماعی بودن انسان را تقلید کنند.

در حالی که عشق می‌تواند منبع قدرتمندی از الهام باشد، فناوری چالش‌های منحصر به فردی را نیز به همراه دارد. ایجاد تعادل بین احساسات انسانی با پیشرفت فناوری، یکی از موضوعات کلیدی است. تا زمانی که هورمون‌های عشق، ما را به مسیرهای جدید و ناشناخته هدایت می‌کنند، ما نیز باید حواسمان را جمع کنیم تا اسیر فریب‌های آن نشویم.