اهداف وزنی در درمان اختلال خوردن نوجوانان: نکات بالینی دقیق | ایران مدلبز

یکی از گیج‌کننده‌ترین بخش‌های درمان بی‌اشتهایی عصبی برای بیماران و خانواده‌ها، تعیین وزن هدف است. افراد اغلب تصور می‌کنند که تیم درمان یک عدد دقیق را که نشان دهنده بهبودی است انتخاب می‌کند و این عدد در ابتدا تعیین شده و ثابت می‌ماند. در عمل، ما یک وزن هدف اولیه را به عنوان معیار اولیه تعیین می‌کنیم تا بتوانیم ببینیم که بدن هنگام از سرگیری تغذیه مداوم چگونه واکنش نشان می‌دهد.

این عدد اولیه به هیچ وجه نهایی نیست. این یک نقطه شروع است. و از آنجا که بازیابی صحیح وزن برای نتیجه درمان بسیار مهم است، درک چگونگی انتخاب وزن‌های هدف اولیه، دلیل شکل‌گیری آنها به این شکل و نحوه تغییر آنها در طول زمان ارزشمند است.

آستانه اولیه
در شروع درمان، معمولاً بیمار می‌خواهد در مورد زمان پایان بیماری و مسیر پیش رو شفاف‌سازی کند. در عین حال، تیم درمان به روشی برای ساختاردهی مرحله اولیه بهبودی و اطمینان از دریافت مواد مغذی کافی برای شروع ترمیم و تنظیم مجدد خود نیاز دارد.

قبل از این‌که بتوانیم تعیین کنیم وزن کاملاً سالم برای یک بیمار چگونه خواهد بود، به یک پایه ثابت از تغذیه نیاز داریم که به بدن و ذهن اجازه تثبیت بدهد. تعیین وزن هدف اولیه، یک نقطه کنترل اولیه مشخص به ما می‌دهد. این امر به بیمار حس جهت‌گیری ملموسی می‌دهد و به تیم درمان یک شاخص اولیه قابل اندازه‌گیری می‌دهد که آیا روند بهبودی در حال شروع شدن است یا خیر.

یک فرآیند متفکرانه و مشارکتی اگرچه اصول کلی، راهنمای بازیابی وزن هستند، اما ظرافت تعیین وزن هدف از تجربه بالینی ناشی می‌شود. این فرآیند دقیق، فردی و مشارکتی است. هیچ چیز خودسرانه نیست. ما از منابع اطلاعاتی متعددی استفاده می‌کنیم زیرا هدف، درک فیزیولوژی، رشد و تاریخچه فرد است، نه گنجاندن آنها در یک فرمول کلی.

ما الگوهای رشد در طول زمان، مرحله بلوغ، سن استخوانی در صورت مفید بودن، میزان سرکوب وزن، از دست دادن و تحلیل رفتن عضلات، علائم حیاتی و نتایج آزمایشگاهی، بهبود هورمونی از جمله عملکرد قاعدگی، سطح انرژی، بازگشت نشانه‌های گرسنگی، افزایش انعطاف‌پذیری در مورد وعده‌های غذایی، کاهش افکار و رفتارهای ناشی از اختلال خوردن، تنظیم عاطفی، عملکرد در مدرسه و وضوح تفکر، الگوهای خواب، تعامل اجتماعی و ساختار ژنتیکی خانواده را در نظر می‌گیریم.

والدین شرح حال و زمینه‌های تاریخی ضروری و مشاهدات روزمره را ارائه می‌دهند. نوجوانان تجربه زیسته خود و نحوه احساس بدنشان را در طول فرآیند به اشتراک می‌گذارند. پزشکان از تخصص پزشکی و رشدی خود استفاده می‌کنند. هدف اولیه از این درک مشترک ناشی می‌شود و با پیشرفت بهبودی، مورد بازنگری قرار می‌گیرد.

شروع با کف
اگرچه هر فرد به جای یک عدد ثابت، یک محدوده وزن طبیعی دارد، اما ما معمولاً هدف اولیه را با نامگذاری کمترین عدد در آن محدوده بیان می‌کنیم. اگر معتقدیم که محدوده بهبودی اولیه ۱۳۰ تا ۱۳۵ است، خواهیم گفت: “اولین هدف ما حداقل ۱۳۰ است.”

 سال‌ها تجربه بالینی در درمان بی‌اشتهایی عصبی، دلیل اتخاذ این رویکرد را توضیح می‌دهد.
بیماران مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی به ندرت دامنه‌ها را انعطاف‌پذیر یا خنثی می‌دانند. آن‌ها تمایل دارند به شدت روی بالاترین عدد تمرکز کنند و آن را به عنوان محدودیتی که باید از آن اجتناب کنند، تفسیر کنند. به عنوان مثال، اگر ما ۱۳۰ تا ۱۳۵ را ارائه دهیم، ۱۳۵ به سرعت به سقفی تبدیل می‌شود که بیمار معتقد است نباید از آن عبور کند. شروع با حداقل به جلوگیری از الگوی رایج معلق ماندن درست زیر دامنه مورد نیاز، لغزش به زیر آن و از دست دادن پیشرفت کمک می‌کند. ما بحث را فقط زمانی به دامنه کامل گسترش می‌دهیم که ثبات به وضوح وجود داشته باشد.

 شفافیت در هر زمان ممکن
یک سوال تکراری در درمان این است که آیا نوجوانان باید وزن خود را ببینند یا حتی وزن هدف خود را همانطور که تعیین شده است، بدانند. طبق تجربه من، شفافیت معمولاً رویکرد سالم‌تری است. این امر همکاری را ترویج می‌دهد، پنهان‌کاری را کاهش می‌دهد و به نوجوان کمک می‌کند تا تحمل دیدن عدد را به جای اجتناب از آن افزایش دهد. همچنین به آنها کمک می‌کند تا تغذیه را با احساس و عملکرد خود مرتبط کنند و اعتماد را در خانواده و تیم درمانی تقویت می‌کند. گفتن به یک نوجوان، “این بدن توست و من معتقدم که می‌توانی از پس آن برآیی. من نمی‌خواهم رازی را از تو پنهان کنم”، می‌تواند زمینه‌ساز و توانمندساز باشد.

بسیاری از نوجوانان وقتی این فرآیند به روشنی توضیح داده شود، این کار را به خوبی انجام می‌دهند. با این حال، برخی از نوجوانان آماده نیستند. اگر دیدن عدد منجر به محدودیت، امتناع، رفتار اجباری یا پریشانی قابل توجهی شود، ما به طور موقت آن را پنهان می‌کنیم. این یک مجازات نیست. این یک گام محافظتی است. مشاهده وزن زمانی دوباره برقرار می‌شود که نوجوان ثبات درونی بیشتری داشته باشد. در حالی که زندگی بدون دانستن وزن برای افراد هم ممکن و هم اغلب ایده‌آل است، اما این همیشه برای کسی که از بی‌اشتهایی بهبود می‌یابد، واقع‌بینانه نیست.

مهم است به یاد داشته باشید که بعداً در بهبودی و در بزرگسالی، توانایی نظارت بر وزن مهم می‌شود زیرا حتی کاهش وزن غیرعمدی جزئی می‌تواند باعث بازگشت بی‌اشتهایی شود. نوجوانان بزرگتر در نهایت باید این مهارت را توسعه دهند و بررسی‌های گاه به گاه به آنها کمک می‌کند تا در محدوده‌ای باقی بمانند که از سلامت کامل پشتیبانی می‌کند.

فراتر رفتن از هدف اولیه
رسیدن به هدف اولیه، یک گام در یک فرآیند بزرگتر است. پس از رسیدن به آن نقطه، تمرکز خود را به تصویر کامل بهبودی معطوف می‌کنیم. ما به دنبال بهبودهای مداوم در ثبات جسمی، تنظیم عاطفی، انعطاف‌پذیری شناختی و رفتار تغذیه‌ای هستیم. ما مشاهده می‌کنیم که آیا اختلال تغذیه‌ای در حال از بین رفتن است یا خیر. ما شاخص‌های پزشکی مانند علائم حیاتی، مقادیر آزمایشگاهی و عادی‌سازی هورمونی را بررسی می‌کنیم. ما عملکرد مدرسه، مشارکت اجتماعی و کیفیت کلی زندگی روزمره را در نظر می‌گیریم.

اگر این نواحی هنوز پایدار نباشند، وزن اولیه کافی نیست. بسیاری از نوجوانان برای بازگشت به مسیر رشد سالم، به وزنی بیشتر از آنچه پیش‌بینی می‌شد نیاز دارند. این شکست نیست. بلکه فیزیولوژی است. به همین ترتیب، اگر نوجوانی به سختی بتواند لبه پایینی محدوده مورد انتظار را حفظ کند، این نشان دهنده آسیب‌پذیری مداوم است. در چنین مواردی، ما محدوده را بر اساس آنچه بدن به ما نشان می‌دهد، به سمت بالا تنظیم می‌کنیم.

حفظ وزن هدف
در چشم‌انداز وزن هدف اولیه دقیقاً همان چیزی است که از نامش پیداست. این یک شروع است، نه اعلام بهبودی. این وزن با دقت تنظیم شده است تا اختلال خوردن آن را به یک سقف تبدیل نکند. این وزن به صورت مشارکتی توسعه یافته و بر اساس عملکرد واقعی و نه فرمول‌ها اصلاح می‌شود. هدف هرگز رسیدن به یک عدد کامل نبوده است. هدف، بدن و ذهنی است که تغذیه شده، پایدار، انعطاف‌پذیر و قادر به بازگشت به یک مسیر رشد سالم باشند.