الهه کلهر پرستار فداکاری است که در حمله ناجوانمردانه رژیم صهیونیستی در شهر ری منزل مسکونی او در حالی که فرزندانش در خانه بودند، آسیب دید اما خدمت رسانی به مجروحان را در بیمارستان ترک نکرد.

به‌ گزارش روابط‌عمومی سازمان نظام پرستاری، در روزهای پایانی جنگ ۱۲ روزه پس از اینکه منزل مسکونی الهه کلهر، رئیس نظام پرستاری شهرری بر اثر بمباران رژیم صهیونستی دچار آسیب شد و در حالی که فرزندان وی در خانه بودند، پس از اطمینان از سلامت آنها، پیش از رسیدن اولین مجروح به بیمارستان بازگشت تا در خط دفاع از سلامت همچنان حضور داشته باشد.

الهه کلهر در گفتگو با خبرنگار روابط‌عمومی سازمان نظام پرستاری درباره آن روز گفت: تمایلی نداشتم  این موضوع بیان شود. آنچه اتفاق افتاد وظیفه بود و کاری بود که باید انجام می‌دادم. همه همکاران من هم این کار را کردند. اتفاقا در بیمارستان سوال کردم که اگر برای همکاران سانحه یا اتفاقی افتاده اعلام شود که خوشبختانه اتفاقی نیفتاده بود.

پرستار فداکار بیمارستان فیروزآبادی افزود: شغل ما پرستاری است و تعهد کاری و حس مردم دوستی که داریم باعث می‌شود در هر بحرانی که پیش بیاید، با جان و دل وظیفه مان را انجام دهیم این مساله فقط برای من نیست و همه پرستاران در بحران های مختلف این روحیه را ثابت کرده اند.

برخی پرستاران در مرخصی بودند اما جنگ که شد به بیمارستان آمدند

وی ادامه داد: در این جنگ ۱۲ روزه تقریبا تهران خالی شده بود اما پرستاران مانده بوند. حتی خانواده بعضی پرستاران از تهران رفته بودند و فقط خودشان مانده بودند و شیفت‌ها را می‌آمدند. برای مثال همکاری داشتیم که پیش از شروع جنگ به مرخصی رفته بود، اما زمانی که جنگ شد با شرایط سخت آن روزهای ابتدایی که مشکل شلوغی راه‌ها، کمبود بنزین و … را داشتیم، خودش را رساند.

کلهر اضافه کرد: روزی که به شهرری حمله شد، دوم تیرماه بود. سه موشک زدند. من در بیمارستان بودم شدت حمله به حدی بود  که ابتدا فکر کردیم به بیمارستان حمله کردند، همه با وحشت بیرون رفتند. دیدیم به بیمارستان موشکی اصابت نکرده، اما محل اصابت نزدیک بیمارستان بود و منزل ما هم به محل اصابت بسیار نزدیک است.

وی بیان کرد: وقتی محل اصابت را فهمیدیم، با خانه تماس گرفتم .دخترم با اشک گفت به اینجا حمله شده، همه شیشه‌ها شکسته، دیوارهای خانه سیاه شده و همه در حال فرار هستند.

وی اظهار کرد: بیمارستان حالت آماده باش بود و وحشت را در همه می‌شد دید. با همسرم تماس گرفتم. محل کار او دورتر بود و او هم در حال حرکت به سمت خانه بود. به مترون بیمارستان وضعیت را توضیح دادم که بچه‌هایم تنها هستند و وضعیت خانه بسیار بد است.

کلهر گفت: با هماهنگی مترون به سمت خانه حرکت کردم، هر چند به دلیل اینکه مردم در حال دور شدن از محل اصابت بودند، نتوانستم با ماشین به منزل برسم و با پای پیاده به سمت خانه دویدم. همزمان با رسیدن من، همسرم هم رسید. فقط بچه‌هایم را دیدم که سالم هستند. آنها را از خانه خارج کردم، به همسرم گفتم بچه‌ها را از اینجا ببر و به بیمارستان برگشتم. کل این ماجرا کمتر از ۲۰ دقیقه طول کشید.

پسرم ترسیده و بهت زده بود

رئیس هیئت‌مدیره نظام پرستاری شهرری افزود: هنوز چهره پسرم جلوی چشمم هست. ترسیده و بهت‌زده بود و من حتی نتوانستم با بچه‌هایم حرف بزنم، فقط آنها را دیدم که سالم هستند و به سرعت به بیمارستان برگشتم. زمانی که به بیمارستان رسیدم، هنوز مجروحی نیاورده بودند.

وی ادامه داد: بعد از رسیدن به بیمارستان تا زمانی که مجروحان را آوردند و شرایط بیمارستان پایدار شد، نه تنها من بلکه همه همکاران شیفت ما که مدت زیادی بود شیفتشان تمام شده بود در بیمارستان ماندند و به‌نوعی همه همکاران هم شیفت صبح و هم شیفت عصر را ماندند. با توجه به اینکه بسیاری از آنها هم عزیزانشان در شهرری بوده و نگران آنها بودند. همچنین بسیاری از پرسنل که نبودند اعلام آمادگی کردند که در صورت نیاز بیایند.

کلهر اضافه کرد: همدلی بسیار عالی بین پرستاران شکل گرفته بود. افراد به‌صورت داوطلب در حالی که شیفت نبودند یا حتی منزلشان جای دیگری بود تماس می‌گرفتند که برای کمک بیایند. حتی یکی از همکاران قدیمی که از بیمارستان رفته بود و حتی شغل خود را عوض کرده بود، خودش را به بیمارستان رساند که اگر کاری هست انجام دهد.

وی گفت: آن روز تعداد زیادی مجروح این حمله را پذیرش کردیم. با همدلی پرستاران بسیار خوب پرستاران و کادر درمان به همه آنها رسیدگی شد.

وی گفت: بهتر که نگاه کنیم می‌بینیم این موضوع تعهدی است که در تک‌تک پرستاران هست انگار افراد خاصی به این حرفه رو می‌آورند و خانواده‌های آنها هم خاص هستند که پرستاران را همواره همراهی می‌کنند.

کلهر افزود: با سختی کاری که پرستاران دارند و در همه شرایط بحرانی چه در آلودگی، گرما، کرونا، جنگ و … بدون تعطیلی و حتی با لغو مرخصی و همچنین مطالبات عقب افتاده پرستاغران باز هم در شرایط بحران حضور دارند.

رئیس هیئت‌مدیره نظام پرستاری شهرری اضافه کرد: پرستاران بدون داشتن این روحیه خاص چه در خودشان و چه در خانواده‌هایشان نمی‌توانستند در این حرفه بمانند. در این دوره جنگ ۱۲ روزه هیچ غیبت و ترک کار نداشتیم و همه پرستاران پای کار بودند.