نقطه اوج ایثار پرستاران در دفاع دوازده روزه | ایران مدلبز

من مریم وطن‌دوست هستم، دارای مدرک کاردانی بیهوشی از دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، کارشناسی پرستاری و کارشناسی ارشد روان‌پرستاری از دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه. تاکنون ۲۹ سال و پنج ماه سابقه کار دارم و در بخش‌های مختلفی از جمله اتاق عمل، جراحی زنان، ICU، نورولوژی، اورژانس و پرستاری فعالیت کرده‌ام.

 

بیمارستانی که اکنون در آن مشغول به کار هستم، بیمارستانی روان‌پزشکی است که در دوران همه‌گیری کرونا به بیماران کرونایی اختصاص یافته بود. یکی از تلخ‌ترین خاطرات من مربوط به همان دوران است؛ زمانی که دو تن از بهترین همکارانم، آقایان یزدان عزیزی و مهدی صالحی، به شهادت رسیدند.

 

خاطره دیگرم مربوط به جنگ دوازده‌روزه است؛ زمانی که موشکی به پشت بیمارستان اصابت کرد. در آن حادثه، بیماران، به‌ویژه بیماران بخش ICU، کاملاً بی‌دفاع بودند. سقف و دیوارها فرو ریخت و شرایط بسیار بحرانی شد. همکارانم با وجود خطر جانی، با ایثار و شجاعت بیماران را از آن محیط خارج کردند و به بیمارستانی دیگر انتقال دادند. صحنه‌هایی که در آن روزها دیدم، نمونه‌ای درخشان از فداکاری پرستاران بود.

 

از این فرصت استفاده می‌کنم تا نکاتی را با مسئولان در میان بگذارم. در حال حاضر، کادر درمان از نظر معیشتی در مضیقه‌اند. اجرای «فوق‌العاده خاص» با ضریب مناسب می‌تواند انگیزه خدمت‌رسانی و ایثار را در میان پرستاران زنده نگه دارد. همچنین «قانون مشاغل سخت و زیان‌آور» که برای بیمارستان‌های روان‌پزشکی و سوختگی تصویب شده، متأسفانه اجرا نمی‌شود و ما برای اجرای قانونی که سال‌هاست تصویب شده باید به دیوان عدالت اداری شکایت کنیم. این مشکلات سبب شده که بیش از ۲۰ نفر از پرستاران بیمارستان ما، که بیمارستان بزرگی هم نیست، مهاجرت کنند؛ و این مهاجرت‌ها زنگ خطری جدی برای نظام بهداشت و درمان کشور است.

 

درخواستی دیگر نیز دارم. طبق دستورالعمل بهره‌وری، ساعت کاری عصرکارها شش ساعت محاسبه می‌شود، در حالی‌ که ساعت موظفی ۷/۳۳ است. بنابراین حتی اگر پرستار تمام روزهای ماه را عصرکار باشد، باز هم به دلیل این اختلاف، دچار کسر کار می‌شود. از مسئولان تقاضا دارم یا میزان موظفی بر اساس ساعت حضور واقعی محاسبه شود، یا قانون بهره‌وری برای شیفت عصر نیز اعمال گردد.