لبخند بیمار در ویزیت بعد از عمل و فرصت دوبار‌ه‌اش برای زندگی، مهمترین انگیزه‌ من جهت ادامه فعالیت در رشته جراحی است | ایران مدلبز

دکتر محمد سهیل جوزانی، رزیدنت جراحی عمومی سال چهارم بیمارستان امام رضا(ع)، یکی از نیروهای درمانی پرتلاش و خوش آتیه در دانشگاه علوم پزشکی مشهد است که پس از ورود به این دانشگاه در سال ۱۳۹۲ و سپری کردن موفق دوره عمومی پزشکی، در سال ۱۴۰۰ دوره تخصص را نیز در همین مجموعه دانشگاهی آغاز نموده و در حال حاضر ضمن آماده شدن برای حضور در آزمون بورد تخصصی به عنوان رزیدنت ارشد بیمارستان امام رضا(ع) مشهد مشغول فعالیت درمانی می باشد. در گفتگوی پیش رو، مخاطب صحبت های این پزشک جوان هستیم تا جزئیات بیشتری از فعالیت های وی در حوزه های سه گانه دانشگاه( آموزشی، پژوهشی و درمانی ) را بشنویم…

وب دا: ضمن سپاس از حضور شما در این مصاحبه، با توجه به فعالیت تان در رشته جراحی بفرمایید که تفاوت این رشته با سایر رشته ها چیست؟

به طور کلی مهم ترین تفاوت هایی که در رشته جراحی با سایر رشته ها وجود دارد، اضافه شدن اتاق عمل به سیستم آموزشی، انجام مهارت های یدی و اقدامات جراحی است که نسبت به سایر رشته ها به کار ما  اضافه می شود؛ بنابراین تا حدودی آموزش و قسمت درمانی جراحی با سایر رشته ها تفاوت هایی دارد.

وب دا: بیشتر در کدام یک از حوزه های درمان، آموزش و پژوهش فعالیت دارید؟

با توجه به اینکه رزیدنت ارشد رشته جراحی هستم، در سه حوزه آموزشی، پژوهشی و درمانی رزیدنت ها فعالیت میکنم. در حوزه آموزش سعی کرده ایم که از اساتید با تجربه، هیأت بوردها و کلاس های آموزشی آنها نهایت استفاده را ببریم و حتی کلاس هایی مؤثر، برای شرکت در آزمون بورد برگزار می شود.

البته با توجه به اینکه انجام فعالیت های پژوهشی، نیاز به تخصیص بودجه خوبی دارد؛ به ویژه در حوزه جراحی ما نیازمند این هستیم که پژوهش ها یک چهارچوب مشخصی داشته باشند و مهم ترین آن لحاظ کردن کد اخلاق است، چون ما با بیمار با اثرگذاری بالا برخورد می کنیم و این نکته مهم است که علاوه بر رعایت جوانب مختلف حال بیمار ( بمنطور پیشگیری از هر نوع آسیب به بیمار)، بتوانیم پژوهش خوبی را داشته باشیم . بنابراین جای خالی انجام پژوهش ها احساس می شود ،این در حالی است که دانشگاه علوم پزشکی مشهد، پتانسیل تعریف طرح های بلند مدت و کارآزمایی های بالینی را دارد. در حوزه درمان، ارتباط سیستم جراحی به علم روز دنیا در تصمیم گیری ها و ارتقاء کشیک ها اتفاق خوبی است که با کمک  اساتید در حال انجام است.

همچنین در بخش درمان حوزه جراحی سیستمی وجود دارد، که می توانیم خطاهای رزیدنت ها را به حداقل برسانیم؛ چرا که گاهی اوقات بیمارانی به ما مراجعه می کنند، که حتی نزدیک به شرایط فوت هستند و بنابراین مورتالیته وارد سیستم جراحی می شود و ما با توجه به اقدامی که انجام می دهیم بیماران را به سمت فرصت زندگی مجدد می بریم.

از سوی دیگر بیماری ممکن است با یک مشکل جزئی مراجعه و نیاز به جراحی داشته باشد که باعث عوارض بعد عمل و حتی دچار آسیب قابل توجه شود و بعد از جراحی آن انسان سابق نباشد، لذا یکی از دلایل سطح بندی رزیدنت ها و گاردینگ همین اثرگذاری قابل توجه در سیستم درمانی است. یک رزیدنت با توجه به سطحی که قرار دارد، از ساعت پنج صبح به ویزیت بیماران می پردازد و در ادامه توسط سطوح بعدی مجدد ویزیت چک میشود  که باعث کاهش خطاهای درمانی رزیدنت ها  می شود، علاوه بر این حتی اساتید نیز در دوره های مختلف بیماران را ویزیت می کنند .

در گروه جراحی کمیته مرگ و میر وجود دارد که هر دو هفته یک بار برگزارمی شود. در این کمیته خطاهای رزیدنت ها بررسی و تصمیماتی که از سوی اساتید و رزیدنت ها اتخاذ می شود مورد بحث قرار می گیرد و خروجی آن نیز یک نتیجه گیری خوب خواهد بود. در مجموع، با توجه به تأثیر مهمی که رشته جراحی بر سیستم درمان و  بهبود بیمار  دارد، چهارچوب خوبی برای آن بنا نهاده شده است.

در عین حال با توجه به شرایط اقتصادی فعلی کشور و تأثیر آن بر  تمام قسمت ها و سیستم بهداشت و درمان سلامت، عدم تزریق نقدینگی به سیستم باعث شده وضعیت درمان تحت تأثیر قرار بگیرد.

وب دا: دستیاران گروه جراحی روزانه چه تعداد بیماران را ویزیت می کنند؟

با توجه به بیمارستان محل خدمت و زمان جراحی، می توان گفت تعداد بیماران ویزیت شده به طور میانگین روزانه بین ۲۰ تا ۳۰ عدد چرخش دارد و در گروه جراحی بین ۱۰ تا ۱۲ عمل جراحی به صورت الکتیو و تعدادی جراحی اورژانس نیز انجام می شود.

همچنین با توجه به اینکه بیش از ۸۰ درصد اقدامات درمانی در بیمارستان های دولتی انجام می شود، بنده امیدوارم تا سیستم سلامت از سیستم جراحی پشتیبانی و حمایت بیشتری داشته باشد.

وب دا: از بهبود بیمار بعد از انجام اعمال جراحی چه احساسی دارید و آیا در این ارتباط خاطره ای هم در ذهن دارید که برای ما نقل کنید؟

خدا را همیشه شاکر هستم که وارد رشته جراحی شدم و در این چهار سال احساس بیمار، تلاش او برای بهبودی، وضعیت بیمار قبل از عمل جراحی، ارائه توضیحات  درباره فرآیند و منطق عمل جراحی و داشتن روحیه بالای بیمار و  توکل به خدا که روند جراحی خوب پیش خواهد رفت، برای من بسیار مهم بوده است.  از طرفی در ویزیت بعد از عمل ‌که بیمار فرصت دوباره زندگی و امید را می یابد، لبخند بیمار و دعای خیر ایشان احساس فوق العاده ای را در من ایجاد می کند که بسیار ارزشمند است و مرا مصمم تر از گذشته میکند تا در حوزه جراحی درمانی ادامه فعالیت دهم و وارد جراحی زیبایی نشوم.

یکی از خاطرات خوب من یک بیمار مبتلا به آسیب کبدی بود، که بعد از ۲ نوبت عمل جراحی و گذشت دو ماه بستری در ICU  و بخش و دریافت درمان های مختلف  اکنون بعد از بهبودی، با ارسال پیام تبریک اعیاد مختلف و دعای خیرش،  احساس بسیار خوشایندی را در من ایجاد میکند و اطمینان دارم که برای تمام جراحان این حس خوب بسیار ارزشمند است.

وب دا: چه توصیه ای به دستیاران برای طی کردن دوران سخت دستیاری دارید؟

در مسیر درمان و خدمت به مردم می توانم به همکارانم توصیه کنم که با توجه به اینکه شرایط اقتصادی کشور و وضعیت معیشت مردم نامساعد است، ممکن است مردم ما حال خوبی را تجربه نکنند و گاهی با بروز بیماری این شرایط بغرنج تر می شود، در همین راستا همراهیان بیماری ممکن است رفتار و برخورد مناسبی با ما نداشته باشند، که می توانیم با داشتن سعه صدر و توضیحات کامل به آنها، علاوه بر ایجاد آرامش، حال خوبی را برای ایشان رقم بزنیم.

وب دا: با توجه به ازدحام جمعیت در اورژانس بیمارستان امام رضا(ع)، اولویت شما برای پذیرش ودرمان بیماران چگونه است.

با توجه به اینکه، بیمارستان امام رضا(ع)، به عنوان بزرگترین مرکز درمانی ارجاعی در شرق کشور به شمار می رود و از شهرستان ها و استان های مختلف به این بیمارستان مراجعه می کنند، با بررسی  شرایط جسمی بیمار و کمبود تخت های اورژانس، برای بستری بیماران اولویت بندی انجام می شود که البته این روند، احساس خوبی را به ما القا نمی کند؛ چرا که ما مجبور هستیم  حتی بیمارانی را که نیازمند بستری هستند، به مراکز درمانی دیگر ارجاع دهیم . برای رفع این کمبودها، نیاز به همکاری  وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، دانشگاه، بیمارستان ها، مدیریت دستیاران و همراهی مردم است تا  خدمت رسانی بهتر و بیشتری برای بیماران انجام شود.

وب دا: آیا در مسیر پیشرفت  شغلی و تحصیلی خود  از حمایت های خانواده برخوردار بودید؟

بله… بدون شک در گذر این سال های تحصیلم که قریب به ۱۲ سال از آن می گذرد با داشتن کشیک های طولانی و مطالعات مستمر همیشه،  از حمایت های  همسرم و خانواده برخوردار بودم که قدردان زحمات و صبر و همراهی آنها هستم . بدون این حمایت ها پیشرفت شغلی و تحصیلی برای من امکان پذیر نبود، بنابراین دست بوس آنها هستم و امیدوارم بتوانم این حمایت های بی دریغ آنها را جبران نمایم.

علاوه بر این من در محضر اساتید ارجمندم، تجربیات بسیاری کسب کردم. من از آنها  علم خود و نحوه ی آموزش ، سعه صدر در برخورد با بیماران و  نیز بسیاری تجربیات ارزشمند دیگری را فرا گرفتم و امیدوارم، مردم از شرایط  بهتری برخودار شوند و ما کادر درمان هم بتوانیم با امکانات بیشتر به مردم خدمت رسانی کنیم.  از مسئولین مربوطه هم تقاضا دارم، حمایت های خود را در جهت ارائه این خدمات بهتر و بیشتر به مردم افزایش دهند، چرا که حق مردم ایران بیشتر از این چیزی است که ما شاهد آن هستیم.