گفتگو با استاد پیشکسوت دانشگاه؛علاقه به حرفه‌ی پزشکی و انگیزه‌ی خدمت به مردم، مهمترین دلیل ورودم به رشته پزشکی بود | ایران مدلبز

دکتر علی صدری زاده، متولد ۱۳۴۳ در شهر مشهد، فوق تخصص جراحی توراکس و استاد پیشکسوت دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از جمله شخصیت های مجّرب و اثرگذار در حوزه های سه گانه‌ی دانشگاه (آموزش، پژوهش و درمان) و همچنین عرصه های مدیریتی و اجرایی این مجموعه است که در طول بیش از سه  دهه خدمت، با پذیرش مسئولیت های گوناگونی همچون؛ ریاست بخش جراحی توراکس، ریاست بخش جراحی، پست معاونت آموزشی ( به مدت چهار سال )، سرپرست درمانگاه های آموزشی بیمارستان قائم(عج) و … خدمات ارزنده و ماندگاری را به خانواده بزرگ دانشگاه علوم پزشکی مشهد ارائه نموده است. پایگاه خبری وب دا، در گفتگویی تفصیلی با این استاد برجسته‌ی دانشگاه، شرحی از فعالیت های تحصیلی و شغلی ایشان را در قالب یک مصاحبه خبری تهیه نموده که در ادامه می خوانید:

وب دا: ضمن عرض خیرمقدم خدمت شما استاد گرامی، در ابتدای گفتگو لطفاً شرح مختصری از سوابق تحصیلی خود عنوان بفرمایید؟

من تحصیلات دوره متوسطه را در دبیرستان عَلَم مشهد گذراندم؛ که یک دبیرستان رقابتی در زمان پیش از انقلاب محسوب می شد و سال ۱۳۶۲ برای تحصیل در رشته پزشکی وارد دانشگاه تهران شدم، البته پس از مدتی به دلایل خانوادگی، به دانشگاه علوم پزشکی مشهد منتقل و پزشکی عمومی را در این دانشگاه به پایان رساندم.

وب دا: دوره تخصص و فوق تخصص در کجا و چه زمان سپری شد و از چه مقطعی وارد عرصه شغلی شدید؟

در فاصله‌ی سال های۱۳۶۸ تا ۱۳۷۲ در بخش جراحی بیمارستان امام رضا(ع) دوره جراحی عمومی را سپری کردم و از سال ۷۳ در بخش جراحی توراکس بیمارستان قائم (عج) مشغول خدمت شدم. بین سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۲ برای گذراندن دوره فوق تخصصی جراحی توراکس، به دانشگاه تهران و بیمارستان امام خمینی (ره) عزیمت کردم و موفق به دریافت بورد جراحی توراکس شدم. درحال حاضر هم استاد تمام گروه جراحی دانشکده پزشکی هستم و ریاست بخش جراحی توراکس بیمارستان را بر عهده دارم. علاوه بر این، عضو هیأت ممتحنه رشته فوق تخصصی جراحی توراکس در ایران نیز هستم.

وب دا: آیا درمراکزی غیر از دانشگاه علوم پزشکی مشهد هم ارائه خدمت داشته اید؟

بله… از بهمن ماه سال ۱۳۷۲ که دوره جراحی را به اتمام رساندم، حدود ۸ ماه در دانشگاه شهرستان زاهدان ( استان سیستان و بلوچستان ) خدمت کردم و از مهر ماه سال ۱۳۷۳ تاکنون در مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی قائم (عج) درخدمت مردم و دانشجویان هستم.

وب دا: در طول بیش از سه دهه خدمت در دانشگاه علوم پزشکی مشهد، چه مسئولیت هایی را عهده دار بوده اید؟

در طول سالهای گذشته مسئولیت های متعددی را در این دانشگاه بر عهده داشتم و به تناوب ریاست بخش جراحی توراکس، ریاست بخش جراحی، پست معاونت آموزشی، سرپرست درمانگاه های آموزشی بیمارستان قائم(عج) و سمت های مختلف دیگری که بیشتر آموزشی و اجرایی بوده را عهده دار شده ام.

وب دا: در زمان تحصیل، تا چه حد دانشجوی درس خوان و موفقی بودید؟

در طول زمان تحصیل رتبه های خوبی را کسب کردم و با اخذ رتبه برتر، جزء۱۰ نفر اول کنکور معرفی شدم. در بین رتبه های بورد تخصصی نیز جزء نفرات نسبتاً اول بودم و در مجموع همیشه سعی کردم از نظر علمی به روز باشم.

وب دا: با توجه به تجربه‌ای که در فضای شغلی خود در دانشگاه داشته‌اید تصور می‌کنید چه اقدامات و برنامه‌هایی می‌تواند به هرچه بهتر شدن این فضا کمک کند؟

یقیناً برای بهتر شدن هر فضایی، یکسری مسائل ریشه ای و زمینه ای در صدر کار قرار می گیرد و البته انتخاب نیروهای مناسب ( مستعد و علاقمند به کار) هم جزء شاخصه های مهم در این راستا به شمار می رود.

مسئله دوم، وجود امکانات است؛ اعم از امکاناتی که در طبقه گروه آموزشی و یا امکاناتی که در حوزه درمان مورد نیاز است. با توجه به اینکه رشته بنده جراحی است، طبیعتاً برای اینکه بتوانم، آموزش مناسب را در حیطه جراحی عرضه کنم، نیاز به بسیاری از امکانات و تجهیزات دارم و اگر آنها فراهم نباشد، تا حدودی در اجرای درست برنامه های آموزشی ما، که بسیاری از قسمت های آن کلینیکی است و باید در عمل آموزش داده شود، دچار مشکل خواهیم شد.

فراهم بودن فضای فیزیکی و امکانات رفاهی مناسب، برای آموزش دهندگان و فراگیران هم یک ضرورت است؛ ضمن آنکه یک عضو هیأت علمی باید از حمایت مناسب مادی و معنوی هم برخوردار باشد، تا بتواند با فراغ خاطر بیشتر وقت خود را صرف مسائل آموزشی و پژوهشی نماید.

وب دا: با توجه به فعالیت دانشگاه در سه حوزه آموزش، درمان و پژوهش حفظ ارتباط این سه حوزه از نگاه شما تا چه حد اهمیت دارد و اساساً آیا می‌توان این سه حوزه را اولویت بندی کرد ؟

سؤال بسیار خوبی است؛ هر چند که شاید برخی با سلائق دیگری با این سوال برخورد کنند و پاسخ دیگری داشته باشند، ولی تجربه شخص بنده این است که شاید اولین و بالاترین حوزه، حوزه‌ی آموزش باشد و بعد از آن پژوهش و سپس حوزه درمان. چون هدف از ایجاد و احداث دانشگاه، در حقیقت پرورش و تربیت نیروی انسانی و تولید علم است و قرار نیست که بار درمانی به عهده دانشگاه باشد. یعنی آن قسمت از درمان، باید در دانشگاه لحاظ شود که بتوان از آن بهره آموزشی و پژوهشی برد، در غیر این صورت به راحتی می توان مراکزی را برای درمان ایجاد و افراد شایسته ای را بکار گرفت که بار درمانی جامعه را به دوش بکشند.

وب دا: پس اولویت از نظر شما بحث های آموزشی است؟

بله… به عقیده بنده، رسالت اصلی و اولویت دار دانشگاه در حوزه آموزش و پس از آن پژوهش است، البته در مقاطع زمانی مختلف چنانچه ما هر یک از این وزنه ها را بیش از حد اهمیت داده و سنگین کنیم، باعث صدمه به کل سیستم خواهد شد؛ یعنی اگر نگاهمان صرفاً به پژوهش باشد، اساتید ما به جای اینکه انرژی خود را صرف تربیت دانشجویان و فراگیران کنند، بیشتر وقت خود را برای کارهای جانبی و پژوهشی می گذارند و بر خلاف آن هم ممکن است صادق باشد؛ یعنی اگر صرفاً به آموزش توجه کنیم رکن اصلی که پژوهش است تحت تأثیر قرار می گیرد، پس هر دو حوزه مهم هستند. اما در مجموع آموزش را در مرحله اول می بینم.

وب دا: با توجه به نقش مهم و اثرگذار اساتید در فضاهای مختلف آموزشی و پژوهشی و درمانی دانشگاه ، از نگاه شما یک استاد موفق در این حوزه‌ها چه شاخصه‌هایی دارد؟

خیلی از شاخصه ها، را در این رابطه می توان بیان کرد، اما شاید بهترین شکلی که ما می توانیم قضاوت کنیم، در مورد اینکه یک استاد رسالت خود را درست انجام داده یا نه؟ این است که ثمره کار آن استاد را ببینیم، آن میوه ای که به بار نشسته و نشان دهنده این است که، تمام مسیر درست طی شده یا خیر؟ در واقع شما به جای اینکه ماحصل کار من را به بخش های کوچک تجزیه کنید بهتر است که فرد یا افرادی را که توسط بنده آموزش دیدند مورد ارزیابی قرار دهید و ببینید آیا آنها توانسته اند شاخص های مناسب یک انسان و یک فرد مناسب برای قرار گرفتن در کسوت هیأت علمی را  به لحاظ اخلاقی، علمی و عملی پیدا کنند یا خیر؟ بنابراین اگر دانشجوی بنده به این مراتب رسیده، یعنی من نقش خود را به عنوان یک استاد درست اجرا کردم و این بازخوردی است، که فکرمی کنم در یک کلمه می توان از آن گرفت.

وب دا: در مسیر تحصیل و فعالیت‌های کاری آیا چالش ها و موانعی را هم تجربه کردید؟ در صورت پاسخ مثبت بفرمایید چطور با این چالش ها و موانع مقابله کرده اید؟

البته نه تنها در فعالیت های کاری، بلکه در تمام مسیرهای زندگی، چالش ها و موانع زیادی طی چند دهه اخیر وجود داشته و بخشی از این چالش ها متأثر از دگرگونی های وسیع در سیستم های گوناگون و برنامه های مختلفی بوده که آزمون و خطا شده و خواه ناخواه ما نیز از آنها متأثر بودیم، اما برای مقابله با این چالش ها باید مراقب باشیم که هدف اصلی  را گم نکنیم.

وب دا: علت ورودتان به رشته پرمسئولیت پزشکی را چه می دانید؟

دلیل ورودم به رشته پزشکی یک موضوع است و آن هم خدمت به مردم و علاقه ام به این حرفه است که سبب شده اگر در مسیر چالش یا مانعی هم وجود دارد بر آن غلبه کنم و ادامه مسیر بدهم.

وب دا: آیا خانواده نقشی در پیشرفت تحصیلی و شغلی شما داشته است؟

اگر کسی در پاسخ به این سوال جواب منفی بدهد، قطعاً کم لطفی کرده ، چون همه چیز در همه جا نقش دارد و مهمترین موضوعی که برای یک پزشک در راستای طی کردن موفق رشته پزشکی مطرح است، همراهی خانواده می باشد. من بارها گفته ام که پزشکی شغل دشواری است. ( …که عشق آسان نمود اول/ ولی افتاد مشکل ها )، پزشکی در ابتدا با یک عشقی شروع می شود و افراد فکر می کنند که در آنجا دائم یک فضای بسیار دل انگیزی وجود دارد، اما وقتی وارد این حیطه می شوند و با دردها و مشکلات مردم ارتباط دارند درمی یابند که باید خود را متعهد و وقف خدمت کنند. پزشکی، خیلی اوقات زمان نمی شناسد و به صورت ۲۴ ساعت ممکن است افراد درگیر شوند و خود را از بسیاری امور که آحاد جامعه ممکن است، از آن لذت ببرند محروم می کنند.

شما به عنوان یک پزشک اوقات زیادی، از زندگی خود را صرف مطالعه، تحصیل، امتحان، گذراندن شب های کشیک، مسئولیت های آنکالی، شب و بی وقت بیدار خوابی ها و استرس کشیدن در مواجهه با بیماران بدحال می کنید و این شرایط همان قدر که پزشک را تحت تأثیر قرار می دهد، یقیناً خانواده و اطرافیانش را نیز متأثر می کند و اگر آنها همیاری و همکاری نداشته باشند و خود را با مسیر فرد تطبیق ندهند، با قاطعیت می توانم عرض کنم، که آن فرد موفق نخواهد بود و یا زندگی خانوادگی ممکن است متلاشی شود؛ چراکه باید خانواده هم این واقعیت را بپذیرند و با این هویت و حیثیت فرد کنار بیایند.

وب دا: همسرتان تا چه حد با این چالش ها و دشواری های حرفه شما همراه بودند؟

همسرم از ابتدای دوره دانشجویی با من همراه بوده و بخش زیادی از مسئولیت های زندگی مشترک و تربیت فرزندان را به دوش کشیده و توقعات خود را با شرایط من همگام کرده، قطعا اگر این همراهی ها نبود، من هم دچار مشکل می شدم. ایشان بعد از اتمام تحصیلات لیسانس، خود را وقف خانه و خانواده کرد و همچنان این فداکاری را دارد.

 در همین راستا از همه کسانی که در فضای خانواده و یا به عنوان استاد و پیشکسوت در تربیت بنده و امثال بنده نقش داشته اند تشکر می کنم و امیدوارم قسمتی از آن علم و دانشی که به من منتقل شده، به افرادی که در خدمتشان هستم و خواهم بود، انتقال دهم تا آنها هم بتوانند، به نحو احسن در حیطه های آموزش ، درمان و پژوهش تأثیر گذار باشند.

وب دا: استاد بفرمایید که دارای چند فرزند هستید و هر یک به چه کاری مشغولند؟

من دارای سه فرزند پسر هستم… پسر اولم متولد ۱۳۶۷ و متخصص جراحی، پسردوم ۳۲ ساله و فوق لیسانس مهندسی و پسر کوچکترم ۲۹ ساله و فوق لیسانس مدیریت است و همه در شهر مشهد مشغول خدمت و فعالیت هستند، اقبال دختر داشتن را هم نداشتیم!

وب دا: در اوقات فراغت اغلب به چه فعالیت هایی مشغول هستید؟

من به چند حوزه خیلی علاقه دارم و بسیار پیگیر آن هستم؛ یکی ادبیات و کتاب که برای من آرامش بخش است و اکنون که مسئولیت های کمتری دارم و فارغ هستم، کتاب ( نه صرفاً پزشکی) زیاد مطالعه می کنم. همچنین پادکست در زمینه هایی که علاقه دارم زیاد گوش می کنم و به دیدن فیلم هم بسیار بسیار علاقمندم و دنبال کننده فیلم های خوب هستم.

وب دا: با سپاس فراوان از حضور شما استاد گرامی در این گفتگو