دکتر علی آقایی میبدی، متولد سال ۱۳۶۶ در شهر مشهد و عضو هیأت علمی گروه جراحی فک و صورت دانشگاه علوم پزشکی مشهد یکی از شخصیت های پرتلاش و فعال در حوزه های مختلف این دانشگاه است که پس از طی دوران دانش آموختگی در رشته تخصصی جراحی فک و صورت، فعالیت خود را از سال ۱۴۰۱ به عنوان عضو هیأت علمی در دانشگاه مشهد آغاز نموده است. این استاد جوان، که در دوران تحصیل در دانشگاه، موفق به رتبه چهارم بورد تخصصی شده و کسب رتبه ۳۹ دوره تخصص را نیز در کارنامه دستاوردهای علمی خود دارد در گفتگو با پایگاه خبری وبدا، جزئیات بیشتری از فعالیت های تحصیلی و شغلی خود ارائه نموده که شرح آن را در ادامه می خوانید:

 وب دا: با سپاس از فرصتی که به این مصاحبه اختصاص دادید. لطفاً در ابتدا شرح مختصری از سوابق تحصیلی دوران مدرسه و دانشگاه عنوان بفرمایید؟

من دکتر علی آقایی میبدی هستم، متخصص جراحی فک و صورت در دانشگاه علوم پزشکی مشهد  و دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در همین شهرگذراندم. سال ۱۳۸۴ وارد دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد شدم و تا سال۱۳۹۰ تحت نظر اساتیدم به تحصیل مشغول بودم و دوره دندانپزشکی عمومی را در سال ۱۳۹۰ به پایان رساندم.

 با توجه به آیین نامه های موجود در آن سال موفق شدم به صورت استریت در آزمون تخصص در دانشگاه علوم پزشکی شرکت کنم و بنابراین نیاز به گذراندن طرح دوره عمومی نبود. در ادامه سال ۱۳۹۰ در رشته جراحی فک و صورت دانشگاه علوم پزشکی تهران پذیرفته شدم و تا سال ۱۳۹۵ نیز مراحل تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی تهران سپری کردم و در رشته جراحی فک و صورت علاوه بر دانشکده دندانپزشکی، بیمارستان های متعدد را نیز تحت پوشش قرار دادم. در آن دوران عمده فعالیت های من در دانشکده دندانپزشکی ، بیمارستان دکتر شریعتی و بیمارستان سینا از مراکز تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران بود.

من در بخش های مختلف بیمارستان فارابی برای چشم، بیمارستان امیرعلم برای گوش و حلق و بینی، بیمارستان امام خمینی(ره) برای جراحی های پیشرفته تر سرطان و پلاستی و بیمارستان رازی برای انواع اعمال جراحی و بیماری های پوستی و یک سری مراکز درمانی کوچکتر خدمت کرده ام و در سال ۱۳۹۵ فارغ التحصیل شدم.

بعد از آن موفق به اخذ دانشنامه بورد با رتبه چهارم شدم و سپس دوره طرح را شروع کردم و با توجه به اینکه دوره خدمت سربازی نرفته بودم ، دوره طرحم را در دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی شهرستان بجنورد ( که سال ۱۳۹۱ دانشکده دندانپزشکی آن افتتاح شده بود) به صورت سرباز هیأت علمی طی سالهای ۱۳۹۵ تا سال ۱۳۹۹ سپری کردم .

در حوزه درمان نیز ضمن فعالیت در کلینیک ویژه دانشکده دندانپزشکی، در بیمارستان هم مشغول فعالیت بودم و تمام جراحی های فک و صورت استان را بنده انجام می دادم؛ چرا که جراح فک و صورت دیگری در استان خراسان شمالی وجود نداشت و من بیشترین جراحی های فک و صورت را به دلیل تروماهای فک و صورت و دهان، انواع پاتولوژی ها، انواع کیست ها و تومورها و در عین حال جراحی های زیبایی انجام می دادم.

حدود یک سال بعد در بخش خصوصی هم فعالیتم را آغاز کردم، تا سال ۱۳۹۹ که حدود چهار سال دوره طرحم را در ابتدا به صورت تمام وقت جغرافیایی در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی خراسان  شمالی سپری کردم.

سال ۱۳۹۹ در آزمون فلوشیپ شرکت کردم و با توجه به اینکه از گذشته علاقه مند به فلوشیپ فوق تخصص جراحی های آنکولوژی و پاتولوژی های دهان و فک و صورت بودم و تنها یک دانشگاه علوم پزشکی، فلوشیپ را ارائه می کردند و آن هم انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی (ره) در زیر مجموعه دانشگاه علوم پزشکی تهران بود، از طریق این مرکز وارد دوره فلوشیپ شدم. انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی (ره) مجموعه ای است از اساتیدی که به صوت تخصصی در حوزه سرطان فعالیت می کنند و در زمینه برخی از سرطان های سر و گردن که من در آن حوزه نیز آموزش می دیدم به درمان بیماران مشغول بودم.

معمولا هر سال تنها یک فلوشیپ جذب دانشگاه علوم پزشکی می کنند که آن هم یک سال و نیم زمان می برد و لذا بنده تقریباً تا تیرماه سال ۱۴۰۱فلوشیپ به صورت آزاد بودم و تعهد به خدمت در دانشگاهی نداشتم.

دو سال اول خدمتم در شهرستان بجنورد مسئولیت کلینیک ویژه دانشکده دندانپزشکی را به عهده داشتم و دو سال بعد از آن نیز مسئولیت نظارت بر درمان حوزه دندانپزشکی در استان خراسان شمالی عهده دار بودم.

سه سال از مجموع این چهار سال خدمت در دانشگاه علوم پزشکی بجنورد را همزمان مدیر گروه جراحی دانشگاه بودم . البته در آنجا، گروه ها طوری تعریف شده بود که دو  و سه تا گروه زیر نظر یک مدیر گروه فعالیت می کردند از جمله؛ گروه های جراحی، تشخیص، پاتولوژی و بیماری های دهان همه با هم تنها یک گروه داشتند که من به عنوان مدیر گروه آنها بودم و اکنون در دانشگاه علوم پزشکی مشهد نیز به عنوان استاد پیمانی در حال خدمت هستم. بیشترین فعالیت های من با رزیدنت ها است که جراحی های پیچیده تر در حوزه پاتولوژی را انجام می دهیم.

وب دا: شروع کار شما در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در چه سالی بود؟

من در مرداد ماه سال ۱۴۰۱ وارد دانشگاه علوم پزشکی مشهد به صورت حق التدریس شدم که فرآیند جذب با توجه به زمان بر بودن آن و در نهایت تکمیل مدارک و مستنداتم کمی طول کشید و در نهایت وارد فرایند جذب هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی در فراخوان هجدم شدم و به صورت حق التدریس نیز در دانشکده دندانپرشکی و هم در بیمارستان شهید کامیاب، بیمارستان امام رضا (ع) و بیمارستان ولایت با رزیدنت ها کار می کردیم که البته می توانم بگویم ۸۰درصد جراحی ها در حوزه بیماری های پاتولوژی ها، کانسرها و بیماری های خوش خیم سر و صورت بود که در آن مراکز درمانی انجام می دادم.

از آبان ماه سال ۱۴۰۲ به صورت عضو هیأت علمی پیمانی استخدام دانشگاه علوم پزشکی مشهد شدم و در حال حاضر در  دانشکده دندانپرشکی و بیمارستان ولایت فعالیت دارم که حداقل هفته ای یک بار در اتاق عمل به اعمال جراحی حوزه فک و صورت می پردازم و از دیگر فعالیت های من  بیشتر در زمینه معاینه و درمان بیماران پاتولوژی است. همچنین از عمده فعالیت ها و تمرکزم در حوزه درمان بیماران مبتلا به سرطان است که به جراحی آنها می پردازم.

وب دا: آیا در حوزه‌هایی که فعالیت داشته‌اید دستاوردهایی که در قالب کسب مقام/ رتبه باشد هم  داشته اید؟

من موفق به رتبه چهار بورد تخصصی در دانشگاه علوم پزشکی شدم و همچنین رتبه ۳۹ تخصص را به دست آوردم. در دوره رزیدنتی نیز همیشه به عنوان دستیار برتر بوده ام. همچنین در کنکور سراسری موفق به اخذ رتبه ۱۳۳ کنکور شدم.

وب دا: با توجه به تجربه‌ای که در فضای شغلی خود در دانشگاه داشته‌اید تصور می‌کنید چه اقدامات و برنامه‌هایی می‌تواند به هرچه بهتر شدن این فضا کمک کند؟

با توجه به اینکه دانشگاه علوم پزشکی با دانشگاه های وزارت علوم به لحاظ ماهیتی تفاوت های زیادی دارد و در اینجا یک دانشجو علاوه بر اینکه تحصیل می کند به درمان بیماران نیز می پردازد و خود دانشگاه علوم پزشکی متولی آموزش و خدمات بهداشت عمومی و از طرفی متولی درمان نیز می باشد، لذا یک دانشجو در حوزه های مختلفی درگیر است و می تواند به فعالیت بپردازد، که حوزه پژوهشی هم مرتبط با حوزه آکادمیک و البته مؤسسات پژوهشی وابسته است و دارای مقاطع مختلفی نیز از جمله؛ مقاطع عمومی، تخصص و فوق تخصص است.

در حوزه دانشجویی یکی از مشکلاتی که در حال حاضر وجود دارد، افزایش تعداد دانشجویان است در حالیکه تعداد اعضای هیأت علمی کمتری را نسبت به تعداد دانشجویان داریم؛ لذا اینکه این میزان را به تعادل برسانیم اهمیت خیلی زیادی دارد و البته برخی از موارد مسائل کشوری و خارج از دانشگاهی در آن تأثیر می گذارد.

مسئله دوم، زمانی که من دانشجوی دندانپزشکی عمومی بودم، بسیار فعالیت های فرهنگی داشتم، از جمله؛ همکاری با جهاد دانشگاهی و مجموعه های فرهنگی که با تجربیات خیلی خوبی برای من همراه بود. در همین راستا بنده معتقدم دانشگاه باید در زمینه امورات فرهنگی، تنوع و تضارب آراء بیشتری را برای دانشجو فراهم کند و دانشجو بتواند بهترین بهره و بیشترین لذت را در این دوران ببرد و در عین حال مهارت های غیر تخصصی  درمانی نیز را کسب نماید از جمله؛ مهارت هایی که در اجتماع نیاز است چرا که برخی از فارغ التحصیلان وقتی وارد بازار کار می شوند خیلی از این مهارت ها را فرا نگرفته اند و بنابراین در این حوزه اگر ما بتوانیم با سایر همکارانی که در حوزه های مختلف وزارت علوم فعالیت می کنند ارتباط بیشتری داشته باشیم، خیلی بهتر است.

وب دا: با توجه به نقش مهم و اثرگذار اساتید در فضاهای مختلف آموزشی و پژوهشی و درمانی دانشگاه ، از نگاه شما یک استاد موفق در این حوزه‌ها چه شاخصه‌هایی دارد؟

این مسأله چند بُعدی است. به نظر من یک استاد موفق صرف نظر از مسئله علمی که می تواند در مراحل جذبش تعیین کننده باشد و همچنین به روز بودن اطلاعات علمی و اشراف او به روش های نوین آموزشی، باید در جنبه های دیگر زندگی نیز چیزهایی را برای ارائه داشته باشد؛ یعنی مطالعاتی درحوزه های خارج از مطالب و مباحث درسی و فرا درسی داشته باشد.

 در رشته دندانپزشکی، رفتار یک پزشک با بیمار از اهمیت بسزایی برخوردار است و رعایت اخلاق پزشکی را که طیف وسیعی از بایدها و نباید ها را شامل می شود مورد نظر داشته باشد. همچنین انضباط شغلی کافی را داشته باشد، اعم از، رفت و آمدها و پوشش و.. که جزئیات بسیار مؤثری در رفتار به شمار می روند. چون گروه علوم پزشکی مانند وزارت علوم نیست که استاد در کلاس درس تنها پای تخته و کلاس تدریس کند و جزوه ای در اختیار دانشجویان قرار بدهد بلکه، همه رفتار یک استاد آموزش است یعنی دانشجو با مشاهده استاد رفتارش شبیه او می شود.

بسیاری از رفتارها نیز به صورت ناخودآگاه اتفاق می افتد و بسیاری دیگر حتی ممکن است آگاهانه انجام شود، یعنی از هر کسی بپرسیم عموماً رفتارهای خود را منصوب می کند به اساتید مختلفی که در دوران دانشجویی داشته و البته مقداری از رفتارها هم به دوران قبل از دانشجویی و تحصیلات تکمیلی بر می گردد. همچنین یک استاد باید مشکلات دانشجو را درک  و خود را به او نزدیک کند تا درک بهتری از دانشجو ، موقعیت و مشکلات او داشته باشد.

وب دا: با توجه به فعالیت دانشگاه در سه حوزه آموزش، درمان و پژوهش حفظ ارتباط این سه حوزه از نگاه شما تا چه حد اهمیت دارد و اساساً آیا می‌توان این سه حوزه را اولویت بندی کرد ؟

با توجه به مسیری که تاکنون پشت سر گذاشته ام و اینکه به صورت تخصصی تر پیش می روم، می توانم عرض کنم که حوزه های تخصصی برای من از اهمیت بیشتری برخوردار است. همیشه حوزه آموزش برای من اهمیت داشته ؛ آموزش حوزه عمومی بسیار مهم است ولی با توجه به اینکه ما در دانشگاه مادر فعالیت می کنیم، یک مقداری این کار سخت شده است.

ما در دوران طرح تنها دانشجوی عمومی داشتیم که تعداد آنها بین ۳۰ تا ۴۰ نفر بود و تنها یک استاد بود که به دانشجویان آموزش می داد و من هر چیزی که به نظر خودم صحیح بود ( و البته شاید اشتباه بود) می توانستم آن مطالب را فراهم کنم که چگونه مطلبی را یاد بگیرند؟ چگونه معاینات و فالوآپ بعدی را انجام دهند ؟ راه درمانی چگونه است و… از این جهت راحت تر بودیم. اما این مسئله در دانشگاه مادر کمی دشوارتر است و در دوره تخصصی برای من از اهمیت بیشتری برخوردار بود.

مسئله دیگر این است که بیماران ما با مشکلات اقتصادی زیادی مواجه هستند؛ مخصوصاً اینکه بیمار وارد بیماری هایی می شود که نیازمند اقدامات و پیگیری های متنوع است و در طول دوره ای که زنده است درگیر یک بیماری است، لذا پرداخت این هزینه ها برای همه ممکن نیست، اما خوشبختانه دانشگاه علوم پزشکی این امکانات را برای مردم فراهم کرده و بنابراین حوزه درمان برای من از اهمیت زیادی برخوردار است.

 اما آنچه که دغدغه همه به شمار می رود، این است که یک فرد که در حوزه درمان  فعالیت بیشتری می کند از پاسداشت بیشتری هم برخوردار شود، تفاوتی ندارد پزشکانی که چه به صورت رزیدنت یا استخدامی و چه به صورت طرح درگیر درمان شوند و تفاوت درآمدی زیادی بین کسی که در حوزه دولتی کار می کند با کسی که در حوزه خصوصی فعالیت دارد باعث می شود که هر دو حوزه ضعیف تر می شوند و در نهایت کیفیت درمان نیز کاهش می یابد، به همین دلیل من در حوزه آموزش تخصصی و درمان های مرتبط با رشته خودم که نسبتاً ارجاعی است فعالیت می کنم.

وب دا: در مسیر تحصیل و فعالیت‌های کاری آیا چالش ها و موانعی را هم تجربه کردید؟ در صورت پاسخ مثبت بفرمایید چطور با این چالش ها و موانع مقابله کرده اید؟

زمانی که من در دوره دندانپزشکی  عمومی بودم مسیر پیشرفت را به خوبی و با موفقیت توانستم طی کنم و سختی زیادی نداشتم.

اما در دوره تخصصی علاوه بر اینکه کار و فعالیت ها جدی تر می شوند معمولا ممکن است دانشگاه عوض شود و یک دانشجو به ناچار باید برای ادامه تحصیل به شهر دیگری برود، بنابراین انطباق با آن فرهنگ و شرایط دانشگاه، پرسنل آموزشی و پرسنل اداری یک سری نکاتی دارد.

مسئله ای که وجود دارد این است که ما باید تمرکزمان را بر کسب آن چیزی که علاقمند هستیم، قرار دهیم. بسیار مهم است که در دوران تحصیل همه تمرکز خود را  بر تحصیل علم و امورات پژوهشی مرتبط با آن بگذاریم. من در دوره عمومی کاری خارج از دانشگاه انجام نمی دادم ولی در دوره تخصصی فعال تر بودم.

موضوع این است که ما فراموش می کنیم دوران تحصیل و دانشجویی یک دوره محدودی است و ما علم را به صورت آکادمیک یعنی با اصول آموزشی فرا می گیریم و البته حتی بعد از ان نیز فراگیری علم و آموزش متوقف نمی شود تا زمانی که انسان زنده و مشغول به فعالیت است در حال یادگیری می باشد. اما مسئله این است که آن اصول و چهارچوب وجود ندارد، این تمرکز در واقع بر طی کردن مسیر آموزشی و تحصیلی علم خیلی از چالش ها را کمتر می کند باعث می شود ذهن منضبط تر شود، درگیری های حاشیه ای کمتر شود و بتوانیم مسیری را که وظیفه یک انسان است انجام دهد.

وب دا: آیا خانواده هم در پیشرفت های تحصیلی و کاری شما نقش داشتند؟

ما هر چه داریم از خانواده داریم. چون یا به صورت تربیتی در اجتماع امکاناتی را برای ما فراهم کرده اند یا به صورت ژنتیکی که هر چه داریم از پدر و مادر و وابستگان درجه یک و دو …به ارث می بریم، بنابراین ما آیینه ای ازخانواده های خود هستیم.

خانواده من از دوران تحصیل خیلی تأکید بر ادامه تحصیل داشتند و اینکه ما باید کسب علم و دانش و مهارت را اولویت بر چیزهای دیگر به صورت عملکردی و رفتاری قرار دهیم.

من در دوره فلوشیپ ازدواج کردم و همسرم متخصص دندانپزشکی ترمیمی هستند. ایشان دوره طرح خود را در شهرستان گرگان و من در استان تهران سپری کردم اما خانواده هر دو ما در مشهد ساکن هستند .

وب دا: در ایام اوقات فراغت خود به چه فعالیت هایی می پردازید.

من یک خوشبختی که دارم این است که با همسرم ( علاوه بر اینکه همسرم است) با یکدیگر رفاقت زیادی داریم و اگر اوقات فراغت زیادی داشته باشیم سفر می رویم اما اوقات فراغت کوتاه تر را سعی می کنیم به طبیعت گردی بپردازیم. فرصتی از اوقات فراغت را هم مطالعه می کنم که البته نسبت به دوران عمومی کمتر شده ، اما الان که شرایط زندگی ام از ثبات بیشتری برخوردار شده مطالعه ام افزایش یافته و همچنین علاقه به مشاهده فیلم دارم که میبینم و موسیقی گوش می دهم و تقریباً وقت دیگری نمی ماند که سایر فعالیت هایی که دوست دارم انجام دهم، چون در دانشکده، بیمارستان و مطب خصوصی فعالیت دارم و خانواده هم که در درجه اول قرار دارند تا اوقات فراغت را با آنها بگذرانم.