آرامش‌بخش‌ترین رنگ از نظر علم | ایران مدلبز

به گزارش بهداشت نیوز، از رنگ‌های گرم که باعث بهبود خلق‌وخو می‌شوند تا رنگ قرمز که می‌تواند خشم را برانگیزد، دانشمندان ثابت کرده‌اند که رنگ‌ها تأثیر زیادی بر احساسات ما دارند.

با این حال، میان همه رنگ‌ها یک رنگ بیش از بقیه خاصیت آرامش‌بخشی دارد.

در یکی از ویدیوهای منتشرشده در تیک‌تاک، دین جکسون، زیست‌شناس و مجری بی‌بی‌سی، توضیح داده که طیف روشن و خاصی از رنگ صورتی اثرات غیرمنتظره‌ای بر ذهن و بدن دارد.

رنگ «بیکر میلر صورتی» که با کد P-618 شناخته می‌شود، طبق تحقیقات علمی می‌تواند میزان پرخاشگری را کاهش دهد و احساس آرامش ایجاد کند.

این رنگ برای نخستین بار در سال ۱۹۷۹ توسط روان‌شناسی به نام الکساندر شوس معرفی شد. او اعلام کرد که این رنگ حاصل ترکیب رنگ قرمز نیمه‌براق برای قاب‌ها و رنگ سفید لاتکس داخلی است و مانند یک «بی‌حس‌کننده بدون دارو» عمل می‌کند.

همین ویژگی‌ها موجب شد که رنگ بیکر میلر صورتی در مکان‌هایی مانند اتاق‌های انتظار بیمارستان‌ها و همچنین سلول‌های زندان استفاده شود، تا جایی که لقب «صورتی مست‌ها» یا Drunk-Tank Pink به آن داده شد.

دین جکسون در توضیح اثرات آن گفت که این رنگ بسیار آرام‌بخش است، ضربان قلب را پایین می‌آورد، تنفس را آهسته‌تر می‌کند و حتی در برخی افراد موجب کاهش اشتها می‌شود.

آغاز تحقیقات شوس
الکساندر شوس از اواخر دهه ۱۹۶۰ آزمایش‌هایی را آغاز کرد تا ببیند ادراک رنگ چه اثری بر زیست‌شناسی انسان دارد. او بر این باور بود که نگاه کردن به طیف‌های خاص نه‌تنها بر روان اثر می‌گذارد، بلکه می‌تواند حالت‌های فیزیولوژیکی بدن را نیز تغییر دهد.

برای بررسی این فرضیه، او ۱۵۳ مرد را به کار گرفت و از آن‌ها خواست هنگام نگاه کردن به مقواهایی با رنگ‌های مختلف بازوی خود را بالا بیاورند در حالی که پژوهشگران بازوی آن‌ها را مهار می‌کردند. سپس، او و همکارانش نیروی دست گروهی دیگر از مردان را هنگام تماشای رنگ‌های گوناگون اندازه‌گیری کردند.

نتیجه این بود که نگاه کردن به رنگ بیکر میلر صورتی به شکل قابل‌توجهی توان جسمانی مردان را کاهش می‌داد.

دو مدیر یک مرکز اصلاحی وابسته به نیروی دریایی در سیاتل آمریکا به نام‌های جین بیکر و ران میلر، که رنگ نیز به نام آن‌ها ثبت شد، از این نتایج آن‌قدر شگفت‌زده شدند که بخش‌هایی از زندان خود را صورتی کردند.

شوس گزارش داد که پس از ۲۲۳ روز استفاده مداوم از این رنگ، هیچ رفتاری غیرقابل پیش‌بینی یا خصمانه در سلول‌های صورتی مشاهده نشد.

دین جکسون نیز تأکید کرد که در اواخر دهه ۱۹۷۰ شوس نشان داد رنگ‌آمیزی سلول‌های زندان با بیکر میلر صورتی پرخاشگری زندانیان را تا حد زیادی کاهش می‌دهد.

گسترش استفاده از رنگ صورتی
پس از انتشار این نتایج، بسیاری از مؤسسات دیگر نیز تلاش کردند از اثرات آرام‌بخش بیکر میلر صورتی بهره ببرند.

امروزه هم این رنگ در برخی زندان‌ها استفاده می‌شود، به‌ویژه در سوئیس که یک پنجم زندان‌ها و پاسگاه‌های پلیس آن دارای سلولی به این رنگ هستند.

در آمریکا نیز جو آرپایو، کلانتر شهرستان مریکوپا، زندانیان بازداشتگاه موسوم به «اردوگاه کار اجباری» خود را مجبور می‌کرد جوراب و لباس زیر صورتی بپوشند.

دین جکسون اشاره کرده که حتی برخی باشگاه‌های فوتبال حرفه‌ای هم رختکن تیم میهمان را با رنگ بیکر میلر صورتی رنگ‌آمیزی کرده‌اند تا انگیزه پیروزی حریفان کاهش یابد و میزبان برتری روانی پیدا کند.

به‌عنوان نمونه، باشگاه نوریچ سیتی رختکن تیم میهمان در ورزشگاه «کارو رود» را به رنگی موسوم به «صورتی پررنگ» تغییر داد تا باور کند این کار سطح تستوسترون بازیکنان حریف را پایین می‌آورد.

این اقدام پس از الگوبرداری از دانشگاه ایالتی آیووا بود که در آن سرمربی رختکن تیم مهمان را به‌طور کامل صورتی رنگ‌آمیزی کرده بود، حتی دستشویی‌ها و روشویی‌ها.

این مسئله در سال ۱۹۹۰ باعث شد که کنفرانس ورزشی غربی قانونی وضع کند که بر اساس آن رختکن‌های تیم میزبان و میهمان باید به رنگ یکسان باشند.

نقد و بررسی تحقیقات
با وجود همه این‌ها، پژوهشگران در سال ۱۹۸۸ در شرایط آزمایشگاهی مشابه نتوانستند نتایج شوس را بازتولید کنند و این موضوع نشان می‌داد که احتمالاً ارتباط واقعی میان رنگ صورتی و رفتار وجود ندارد.

تحقیقات بعدی هم نشان دادند که قرار گرفتن در معرض رنگ صورتی هیچ اثر فیزیولوژیکی بر فشار خون یا سطح هورمون‌ها ندارد، برخلاف ادعای شوس.

در سال ۲۰۱۴ نیز الیور گنشاو، روان‌شناس آلمانی، با استفاده از روش‌های مدرن تحقیقاتی آزمایشی انجام داد تا یافته‌های شوس را بررسی کند. او ۵۹ زندانی در سوئیس را انتخاب کرد که نیمی در سلول‌های صورتی و نیمی دیگر در سلول‌های خاکستری یا سفید نگهداری شدند.

پس از سه روز، پژوهشگران هیچ شواهدی مبنی بر کاهش پرخاشگری در زندانیان سلول‌های صورتی پیدا نکردند. آن‌ها در گزارش خود نوشتند تنها اثر روان‌شناختی احتمالی این رنگ اثرات منفی است.

در مقاله‌ای که در مجله «روان‌شناسی، جرم و قانون» منتشر شد، محققان تأکید کردند که رنگ صورتی عمدتاً با دختران و زنان مرتبط است و بیشتر توسط آن‌ها ترجیح داده می‌شود تا مردان. به همین دلیل، قرار گرفتن در سلول بازداشت صورتی می‌تواند احساس مردانگی زندانیان را تضعیف کرده و یا باعث تحقیر آن‌ها شود.

منبع: عصر ایران