خبرگزاری مهر، گروه سیاست، یادداشت مهمان؛ فرهاد نظریان سامانی: دوم اردیبهشت، روزی است که تاریخ ایران، تولد دوباره‌ی خود را در سایه‌ی سروِ سبز سپاه پاسداران جشن می‌گیرد. سپاهی که از دل ایمان یک ملت برخاست تا شانه‌هایش، بار سنگین استقلال را به دوش کشد و با دستهای آغشته به عشق، مرزهای شرافت این سرزمین را ترسیم کند. از همان روزهای نخست، سپاه نه یک نهاد نظامی، که قلب تپنده‌ی مردمی بود که خاک را با خونِ شهیدان آبیاری کردند تا درخت انقلاب، ریشه در ابدیت بدواند.

وقتی آتش جنگ تحمیلی، آسمان ایران را سیاه کرد، سپاه با قامتی استوار وارد شد تا معادلات را به آتش ایمانش دگرگون کند. مردانی چون همت، خرازی و کاظمی، با چشمانی پر از نور شهادت، از خاکریزها گذشتند و در دل تاریکی‌ها، فتح‌الفتوح را رقم زدند. آنها باور داشتند که خداوند وعده‌ی پیروزی را در آسمان‌ها نوشته است؛ پس با قدمهای استواری که تا همیشه در تاریخ ثبت است، از خیبر تا بدر، از والفجر تا فاو، نقشه‌ی دشمن را به آتش کشیدند. اینجا بود که دنیا فهمید؛ ایران، سرزمین مردانی است که مرگ را به بازیچه می‌گیرند تا حیاتِ یک امت را نجات دهند.

اما سپاه، تنها در میدان نبرد نایستاد. وقتی زلزله‌ی کرمانشاه زمین را شکافت، یا سیلابهای شمال، خانه‌ها را در کام خود کشید، اولین کسانی که آمدند، سبزپوشانی بودند که دست‌هایشان را به جای سلاح، به بیل و طناب نجات مسلح کردند. همان مردانی که در جنگ، سنگر می‌ساختند، این بار با عشق، خانه‌ها را از نو برپا کردند. این روحیه‌ی جهادی، همان خونِ شهیدانی است که در رگهای سپاه جاریست؛ خونی که هرگز اجازه نمی‌دهد حتی یک قطره اشک، بی‌پاسخ بر زمین بماند.

سپاه، پرچمدار مبارزه با ظلم در هر گوشه‌ی جهان شد. مدافعان حرم فرزندان همین خاک بودند که به ندای زینب (س) لبیک گفتند. از سوریه تا عراق، از شهید همدانی تا شهید محسن حججی، خونشان را بر درگاه اهل بیت (ع) نثار کردند تا دنیا بداند دفاع از مظلوم، خط قرمز ایران است. حتی آسمان‌ها از جلوه‌های اقتدار این نهاد در امان نماندند؛ عملیات «وعده‌ی صادق» شعله‌ی امید را در قلب امت اسلامی برافروخت. موشک‌هایی که چون صاعقه بر سرزمین‌های اشغالی فرود آمدند، پیام روشنی داشتند: ایران، آسمان را هم مرز خود می‌داند و هر جنبنده‌ای که بخواهد به حریمش تجاوز کند، در هر کجای جهان، پاسخش را با آتش خواهد شنید.

بسیج، روحِ جاودانه‌ی این نهاد است. مردان و زنانی که در کوچه‌پس‌کوچه های شهر، پشت میزهای کلاس و در کارگاه‌های خستگی ناپذیر تولید، سنگر خدمت را ترک نمی‌کنند. آنها همان‌هایی هستند که در روزهای سخت، دوشادوش سپاه، دیوارهای ایران را با ایمان خود مستحکم کردند. اینان، نه سربازان گمنام، که مادران و پدرانِ مقاومی هستند که هرگز اجازه نمی‌دهند چراغ انقلاب خاموش شود.

و چه زیبا سپاه، وفاداری‌اش را به ولایت فقیه، در هر لحظه ثابت کرده است. از روزی که امام خمینی (ره) بنیانش را نهاد، تا امروز که رهبر معظم انقلاب، این درخت تناور را با دستان مبارکش آبیاری می‌کند، سپاه همواره چون سایبانی امن، سایه‌اش را بر سر مردم گسترده است. فرماندهی حکیمانه‌ی رهبری، سپاه را به اوجی رساند که امروز، ضربه‌هایش در عین‌الاسد و اسارت کشتی‌های متجاوز، دنیا را به حیرت واداشته است. دنیایی که حالا می‌داند ایران، نه با ادعا، که با اقتدار، از آبروی خود دفاع می‌کند.

سپاه پاسداران، امروز بیش از یک نهاد نظامی است؛ او نماد امیدی است که در دل هر ایرانی میتپد. نمادی که ثابت کرده با عشق به خدا و وفاداری به ولایت، می‌توان کوه‌ها را جابه‌جا کرد، می‌توان صهیونیست‌ها را به هراس انداخت، می‌توان در برابر سیلاب‌های دشمن ایستاد و می‌توان از خاکستر جنگ، صلحی جاودانه ساخت.

دوم اردیبهشت، روزی است که باید به یاد آورد؛ شهیدانی که پرواز را به ما آموختند، جانبازانی که با قامت خمیده، تاریخ را راست قامت کردند، و دختران و پسرانی که هنوز در سایه‌ی سروِ سپاه، آرزوهایشان را برای فردایی روشن می‌سازند. سپاه پاسداران، امروز و همیشه، زنده‌باد!