به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وبدا، محمدرضا ظفرقندی، در آغاز روز دوم اجلاس معاونین آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور، گفت: آموزش پزشکی، پایه‌گذار آینده سلامت مردم است و باید هم از نظر کمیت و هم کیفیت مورد توجه قرار گیرد.
وی با بیان اینکه افزایش ظرفیت دانشجوی پزشکی لزوماً به بهبود توزیع خدمات در مناطق کمتر برخوردار منجر نمی‌شود، افزود: اگر برنامه‌ریزی‌ها بدون توجه به شرایط و نیازهای منطقه‌ای انجام شود، مشکلات پابرجا می‌ماند. امروز در برخی استان‌ها ورودی دستیاری در رشته‌هایی مانند بیهوشی، طب اورژانس، اطفال و حتی داخلی و زنان به حد نیاز نرسیده است.
وزیر بهداشت با تأکید بر ضرورت تدوین برنامه‌های اجرایی مشخص و زمان‌بندی‌شده برای سیاست‌های آموزشی گفت: هر سیاست و برنامه باید پیوست اجرایی دقیق داشته باشد تا بدانیم چه اقداماتی، در چه زمانی و توسط چه نهادی باید انجام شود. حرکت آموزش پزشکی باید، به سمت عمل و حل مسائل واقعی حوزه سلامت پیش برود.
ظفرقندی با اشاره به تجربه سال‌ها فعالیت آموزشی در رشته جراحی، تصریح کرد: ارزیابی کیفی دستیاران پزشکی نباید فقط به آزمون‌های چهارگزینه‌ای محدود شود. این آزمون‌ها نمی‌توانند مهارت حرفه‌ای پزشک را به درستی بسنجند. آزمون‌های بالینی ساختارمند مانند OSCE، PMP و ارزیابی‌های مبتنی بر کیس، شاخص عادلانه‌تر و علمی‌تری برای سنجش توانمندی دستیاران هستند.
وی با اشاره به رشد قابل‌توجه ظرفیت رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی در سال‌های اخیر، اظهار داشت: در چهار سال گذشته حدود ۱۰۰ درصد به ظرفیت این رشته‌ها افزوده شده است. اکنون باید با نگاهی آینده‌نگر و منطقه‌ای، برای هماهنگی میان ظرفیت‌ها، زیرساخت‌ها و نیازهای واقعی کشور برنامه‌ریزی کنیم. حل این چالش‌ها تنها از مسیر گفتگوی دوطرفه دانشگاه‌ها با وزارت بهداشت و مشارکت فعال استان‌ها و نهادهای تصمیم ساز ممکن است.
وزیر بهداشت همچنین بر اهمیت توجه به اخلاق حرفه‌ای و تعهد اجتماعی در آموزش پزشکی تأکید کرد و گفت: پزشک آینده باید نه تنها دانش و مهارت، بلکه روحیه مردم‌دوستی و تعلق خاطر به میهن را در مسیر تحصیل خود بیاموزد. اگر در طول دوره آموزش، این ارزش‌ها در ذهن و رفتار دانشجو نهادینه نشود، هدف اصلی آموزش پزشکی محقق نخواهد شد.
ظفرقندی با اشاره به وضعیت فعلی نظام دستیاری پزشکی، خاطرنشان کرد: چالش‌های مربوط به دستیاران با بخشنامه حل نمی‌شود. این موضوع نیازمند گفتگوی مستقیم، بررسی دقیق در سطح بیمارستان‌ها و همکاری نزدیک گروه‌های آموزشی است. هر دانشگاه باید با شناخت دقیق شرایط خود، برای بهبود محیط آموزشی و حمایت از دستیاران برنامه‌ریزی کند.
وی در پایان تأکید کرد: انتظار داریم هر دانشگاه علوم پزشکی مهم‌ترین مسائل آموزشی خود را به همراه پیشنهادهای اجرایی مشخص به وزارت بهداشت ارائه کند تا با مشارکت متقابل، برنامه‌ای عملیاتی و زمان‌بندی‌شده برای ارتقای آموزش پزشکی کشور تدوین شود. حرکت آموزش پزشکی باید بر پایه هم‌افزایی، گفتگو و نگاه مسئله‌محور استوار باشد.