تکرار یک حسرت؛ طارمی هم مثل دایی فقط تماشاگر ماند | ایران مدلبز

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایلنا، بیست‌وشش سال پس از آن شب تلخ در نوکمپ که علی دایی روی نیمکت بایرن مونیخ نشست و با حسرت به جامی که از دستانش گریخت نگاه کرد، حالا مهدی طارمی هم در مونیخ و در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل پاری سن ژرمن، بدون حتی یک دقیقه بازی، شاهد فروپاشی تیمش و برباد رفتن رویایش بود. فوتبال، بی‌رحم‌تر از همیشه، یک بار دیگر بزرگ‌ترین افتخار ممکن را تا آستانه لمس به یک ایرانی رساند، اما در نهایت او را تنها گذاشت.

طارمی در روزهای پایانی فصل، از یک ذخیره تاکتیکی به مهره‌ای کلیدی در ترکیب اینتر تبدیل شده بود. نقطه عطف این بازگشت، بازی برگشت مقابل بارسلونا در نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ بود؛ جایی که ورود دقیقه ۷۰ او جریان بازی را عوض کرد و با یک پاس گل تماشایی، زمینه‌ساز صعود نراتزوری به فینال شد. پس از آن، در سه بازی پایانی سری آ برابر تورینو، لاتزیو و کومو، در ترکیب اصلی قرار گرفت و درخشید. نشانه‌ها می‌گفتند ستاره بوشهری ایران آماده است تا بالاخره در مهم‌ترین شب فوتبال باشگاهی اروپا بدرخشد.

اما فوتبال همیشه مطابق منطق پیش نمی‌رود. در آلیانز مونیخ، جایی که همه منتظر بودند اینزاگی از برگ برنده ایرانی‌اش برای باز کردن خط دفاع پاریس استفاده کند، هیچ فرصتی به طارمی نرسید. نه در آغاز، نه در نیمه دوم، نه حتی بعد از عقب افتادن با سه گل. اینزاگی هر ۵ تعویضش را انجام داد، اما نام مهدی در میان آن‌ها نبود.
و این تصمیم، برای بسیاری عجیب و حتی غیرقابل‌درک بود. آمار می‌گفت طارمی در دقایقی که مقابل بارسا بازی کرد، ۱ شانس گل بزرگ خلق کرد، ۲ شوت به چارچوب زد و بیشترین لمس توپ در محوطه جریمه حریف را میان مهاجمان اینتر داشت. در حالی که بازیکنان دیگر در فینال محو بودند، تصمیم به نیمکت‌نشینی طارمی و نادیده گرفتنش در لحظات بحرانی، چیزی نبود جز یک خودزنی تاکتیکی.

و سرانجام، بازی با نتیجه عجیب ۵-۰ به سود پاری سن ژرمن پایان یافت؛ شکستی که نه‌تنها برای اینتر بلکه برای طارمی، فراتر از یک باخت ورزشی بود. او هم درست مثل علی دایی در سال ۹۹، به فینال رسید، اما نه برای جنگیدن در میدان، که برای تماشای شکست از نزدیک. حسرتی که با سال‌ها تلاش، مهاجرت، درخشش در اروپا و گذر از مسیرهای سخت ساخته شده بود، حالا در سکوت روی نیمکت، از هم پاشید.

این دومین بار بود که ستاره‌ای از ایران به فینال لیگ قهرمانان اروپا می‌رسد. علی دایی در بایرن، و حالا مهدی طارمی در اینتر. اما انگار سرنوشت، برای ستارگان فوتبال ایران فقط نقش نظاره‌گر را نوشته. هر دو به فینال رسیدند، هر دو روی نیمکت نشستند و هر دو شکست را تجربه کردند.

شاید سال‌ها بعد، این فینال هم مثل فینال ۱۹۹۹ در تاریخ بماند؛ نه فقط به‌خاطر نتیجه، بلکه به‌خاطر حسرتی که دوباره تکرار شد. حسرت لمس جام، بدون ورود به زمین. برای دایی، برای طارمی، و برای تمام کسانی که رویای بازی در بزرگ‌ترین صحنه فوتبال اروپا را در سر می‌پرورانند.