خدمت در مناطق محروم، علیرغم همه سختی ها، تجارب ارزنده ای را به همراه دارد | ایران مدلبز

دکتر سید حامد امیرفخریان، عضو هیأت علمی در گروه جراحی و جراحی توراکس دانشگاه علوم پزشکی مشهد و دکتر سمانه عربی فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و پزشک تمام وقت درمانی، در بیمارستان های اکبر و شهید هاشمی نژاد، از جمله نیروهای جوان و خدمتگزار در عرصه های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مشهد هستند که فصل مشترک با هم بودن را در دهه ۹۰  و همزمان با سالهای پرفرازو نشیب تحصیل آغاز کرده اند و اکنون که بنیان این ازدواج با حضور فرزند دلبندشان انسجام و حلاوتی مضاعف یافته، با عزم و انگیزه ای بیش از پیش، خدمت در عرصه های آموزش و درمان را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد دنبال می کنند. در مصاحبه پیش رو، دقایقی به گفتگو با این زوج جوان نشستیم تا بشنویم از سالهای فعالیت تحصیلی و حرفه ای شان در دانشگاه علوم پزشکی مشهد و تلخی ها و شیرینی هایی که از طی کردن این مسیر طولانی تجربه نموده اند:

وب دا: ضمن سپاس از حضور شما زوج گرامی در این گفتگو، از جناب آقای دکتر امیرفخریان خواهش می کنم که در ابتدا معرفی مختصری از خود داشته باشند؟

من سید حامد امیرفخریان هستم، متولد دی ماه سال ۱۳۶۴ در مشهد. با توجه به اینکه پدرم فرهنگی و در روستاهای محروم مشغول به تدریس بودند، دوران کودکی ام را در روستاهای استان مازندران که بعدها استان گلستان شد سپری کردم و تا شروع مقطع ابتدایی ساکن همان شهر بودیم ، سپس منتقل شهرستان آزادشهر استان گلستان شدیم. دوران دبیرستان را هم در مشهد مشغول تحصیل شدم و بعد از قبولی در رشته پزشکی، طی سال ۱۳۸۴ در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند مشغول به تحصیل شدم و هفت سال دوره پزشکی عمومی را در آنجا سپری کردم.

وب دا: دوره تخصص را در کدام شهر سپری کردید؟

دکتر امیرفخریان: دوره تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی کرمان و البته ادامه تحصیل را بنا به دلایلی به مازندران منتقل شدم . پس از اتمام دوره جراحی عمومی، با توجه به خدمت نظام وظیفه ای که داشتم به خدمت مقدس سربازی اعزام و در بدنه سپاه خدمت کردم. با توجه به علاقه ای که به جراحی توراکس داشتم و از دوران رزیدنتی این علاقه شکل گرفته بود، در آزمون دستیاری شرکت کردم و موفق شدم که وارد رشته جراحی توراکس در دانشگاه علوم پزشکی مشهد شوم. دو سال هم در خدمت اساتید گروه توراکس دانشگاه مشهد بودم و نهایتاً در سال ۱۴۰۱ دوره جراحی توراکس را به پایان رساندم.

وب دا: … و دوره طرح را در کجا گذراندید؟

دکتر امیرفخریان: دوره طرح را در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، در قالب هیأت علمی مشغول به ادامه کار شدم و دو سال به عنوان عضو هیأت علمی در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در فعالیت های درمانی، آموزشی و پژوهشی خدمت کردم. به عنوان مسئول امور دستیاری منصوب شده بودم با توجه به اینکه جوان تر و به روزتر بودم، در امر آموزش دستیاران، سنجش دستیاران و همچنین آموزش جراحی به دستیاران گروه جراحی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان خدمت کردم.

وب دا: … و پس از اتمام طرح به دانشگاه علوم پزشکی مشهد بازگشتید؟

دکتر امیرفخریان: بله. پس از اتمام دوره طرح، با توجه به نیاز دانشگاه علوم پزشکی مشهد در قالب عضو هیأت علمی جذب گروه جراحی عمومی این دانشگاه شدم و در گروه جراحی توراکس دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول به خدمت شدم. در ادامه سال ۱۴۰۱ به صورت رسمی در حوزه های آموزش، پژوهش و درمان در قالب عضو هیأت علمی در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان شروع به خدمت کردم.

وب دا: از تجربه کار در یک استان محروم بفرمایید؟

دکتر امیرفخریان: کارکردن در استان محروم سختی های زیادی به همراه داشت، به خصوص اینکه شرایط اسکان خانواده ام را نداشتم و همسر و فرزندم در مشهد زندگی می کردند. اوایل سختی ها و استرس های زیادی داشت، اما در مجموع کارکردن در استان سیستان و بلوچستان برای من یک باب خیری شد و تجربه بسیار خوبی بود؛ هم از این لحاظ که احساس کردم، علمی که در این مدت کسب کردم را در آن استان صرف مردم محروم می کنم و هم اینکه توانستم در زمینه جراحی تجربه های بسیار زیادی را کسب کنم. استان سیستان و بلوچستان برخلاف آن چیزی که ما شنیدیم یک استان بسیار امن و مردم بسیار خونگرمی دارد که کار کردن برای آنها باعث لذت می شود. بطور کلی تجربه خوبی بود و این دو سال سبب شد که در زمینه علمی و کاری تجربیات مفیدی را کسب کنم و وقتی وارد دانشگاه مشهد شدم، این تجربیات را استفاده کنم.

وب دا: در دوره دانشجویی وضعیت تحصیلی تان چطور بود و آیا فعالیت غیر درسی هم داشتید؟

دکتر امیرفخریان: من در دوران دانشجویی بیشتر در زمینه های فرهنگی و تشکلاتی فعالیت می کردم و عضو بسیج و جامعه اسلامی بودم . آن زمان به صورت خودجوش یک تشکل امر به معروف دانشگاهی ایجاد کرده بودیم که با دانشجویان همکاری می کردیم و سعی می کردیم تجربیات و اطلاعات دینی خود را در اختیار دانشجویان قراردهیم. در زمینه علمی هم توانستم همزمان با تحصیل، کارهای علمی زیادی را انجام دهم و با کمک اساتید موفق شدم مقالات زیادی را بنویسم.

وب دا: یکی از موفقیت های بزرگی که در زمان تحصیل در دانشگاه کسب کردید را بفرمایید؟

دکتر امیرفخریان: من در آزمون بورد فوق تخصصی در سال ۱۴۰۱ موفق شدم، رتبه یک را از سوی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در کل کشور کسب کنم که این کامیابی بعد از مدتها برای گروه جراحی توراکس بدست آمد.

وب دا: خانم دکتر عربی ضمن خیر مقدم، لطفاً معرفی از خود داشته باشید؟

دکتر عربی : دوران مدرسه را در مشهد و چهار سال از دوره پزشکی عمومی را در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند گذراندم و سه سال آخر را به دانشگاه علوم پزشکی مشهد آمدم . دوره تخصص را هم در دانشگاه علوم پزشکی استان مازندران و دوره فوق تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد سپری کردم.

وب دا: در چه زمانی فعالیت حرفه ای را در دانشگاه مشهد آغاز کردید؟

دکتر عربی : من در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳، به عنوان پزشک فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و پزشک تمام وقت درمانی، در بیمارستان های اکبر و شهید هاشمی نژاد مشغول به خدمت شدم.

وب دا: نگاه شما به فعالیت در حوزه اطفال چگونه است؟

دکتر عربی : به نظر من، کودکان فرشتگاه پاک و معصومی هستند، که درد و رنج آنها خط قرمز همه ما است، بنابراین به نظر من، با تشویق هر چه بیشتر خیّرین برای اینکه در این حوزه ورود کنند، پیشرفت های چشمگیری در حوزه سلامت کودکان ایجاد خواهد شد.

وب دا، با توجه به فعالیت دانشگاه در سه حوزه آموزش، درمان و پژوهش، حفظ ارتباط این سه حوزه از نگاه شما تا چه حد اهمیت دارد و اساسا آیا می‌توان این سه حوزه را اولویت بندی کرد؟

دکتر امیر فخریان: به نظر من سه حوزه آموزش، پژوهش و درمان، همزمان با یکدیگر باعث رشد یک دانشگاه می شوند و اگر یک دانشگاه از نظر درمان ضعیف عمل کند، هیچ بیماری مراجعه نمی کند و اگر بیماری مراجعه نکند، هیچ کسی برای آموزش دانشجو وجود ندارد، اگر دانشجویی وجود نداشته باشد، پژوهشی در آن دانشگاه انجام نمی شود و بنابراین باید این سه بال در یک دانشگاه تقویت شود، تا از ما حصل این سه بال کیس آموزشی وجود داشته باشد و دانشجوی آموزش دیده و نیز مقالاتی منتشر شود که باعث رشد دانشگاه گردد. خوشبختانه در دانشگاه ها معاونت آموزشی و معاونت درمان و معاونت پژوهشی به این موارد توجه دارند.

یک سری موانع و ایراداتی، هم در زمینه پژوهش وجود دارد، که معاونت پژوهشی باید آنها را برطرف کند؛ از جمله اینکه، پژوهشگری قصد دارد یک کار نوینی را شروع کند، اما در اکثر مواقع در مقابل انجام یک کار جدید مقاومت می شود، اما کمیته های اخلاق و کمیته های پژوهشی می توانند با بررسی، موانع را برطرف کنند.

بسیاری از دانشگاه ها علاقه مند هستند، که کارهای کلیشه ای و قدیمی انجام دهند، که البته باعث رشد دانشگاه نمی شود. به عنوان مثال وقتی یک کار پروهشی جدید، را در دانشگاه شروع می کنیم و اصطلاحاً یک کارآزمایی بالینی انجام میشود یک سری موانع توسط کمیته اخلاق گذاشته میشود یا از نظر مالی حمایت محدودی وجود دارد و بیشتر از آن را باید خود ما هزینه کنیم و نهایتاً با توجه به گران بودن هزینه ها، یک پژوهشگر از انجام آن پشیمان می شود. همچنین ارگان هایی که می توانند همکاری کنند محدودیت زیادی را بوجود می آورند.

وب دا: در این خصوص راهکار پیشنهادی شما چیست؟

دکتر عربی : معاونت پژوهشی، می تواند بین پژوهش ها، امتیاز بندی انجام دهد؛ یعنی پژوهش های کارآزمایی بالینی که ارزش بیشتر دارد برای آن امتیاز بیشتری در نظر بگیرند و با این روش مقالات ارزشمندی منتشر خواهد شد تا محقق تشویق به انجام کارهای جدید شود و انگیزه را با امتیاز بیشتر  ایجاد کنند.

در زمینه آموزش نیز اگر یک دوره آموزش پزشکی برای اعضای هیأت علمی برگزار شود، بسیار مفید خواهد بود. خیلی از اعضای هیأت با استفاده از روش های نوین و بهره گیری از هوش مصنوعی در پزشکی نرم افزار ها ی جدید آموزش در پزشکی آشنا نیستند. لذا اگر اساتید با این آموزش ها آشنا شوند، نه به عنوان یک کلاس کسل کننده، بلکه آموزش به صورت ماهانه، مداوم، با ایجاد انگیزه و… باشد، حتی گذراندن دوره های آموزش پزشکی در قالب PHD می تواند کمک کنند. چرا که روش های آموزش پزشکی ما کهنه است و به همین دلیل اکثر دانشجویان پزشکی خسته هستند و با همان شیوه های سنتی مثل تهیه پاور پوینت کار می کنیم که در نهایت کلاس برای برخی دانشجویان خسته کننده می شود. لذا آشنا کردن اعضای هیأت علمی با روش های نوین آموزش می تواند، در امر آموزش مؤثر باشد و دانشجویان را علاقمند کند.

از جمله شیوه های نوین آموزش که در حال حاضر استفاده می شود، هوش مصنوعی است که در امر آموزش بسیار زیاد کمک کننده است و من حتی در نوشتن مقالات، تهیه اسلاید و … از آن استفاده می کنم و حتی می توان در طراحی آموزش و طراحی روش تدریس از هوش مصنوعی استفاده کرد. ما با یک سری از هوش های مصنوعی آشنایی نداریم و یک سری از آنها در دسترس ما قرار ندارد.

برای قسمت های تئوری آموزش می توان از هوش مصنوعی بهره برد. اما برای آموزش علمی که آموزش به دستیاران و اینترن های جراحی و استاژرها در اتاق عمل صورت می گیرد، در این زمینه ها از روش های نوین استفاده می کنیم، اما باز هم کفایت امر را نمی کند. مثلا یکی از روش های بسیار کاربردی Case Problem Solvingاست که یک کیس را برای جمعی از دانشجویان مطرح می کنیم و آنها این کیس را به صورت رتروگرید حل می کنند. من در آموزش خود به دانشجویان از فلش کارت استفاده می کنم. ( مثلا نوع بیماری و درمان آن را روی یک کارت می نویسم و از دانشجو می خواهم به صورت تصادفی یکی را انتخاب کند و از او می خواهم آن را برای سایر دانشجوها توضیح دهد و دانشجویان آن بیماری را باید تشخیص دهند. که این یک نوع بازی خانوادگی بوده که در آموزش هم بکارگرفته می شود).

همچنین در اتاق عمل برای آموزش های عملی، مشکل کمبود امکانات را داریم. مثلا در کشورهای پیشرفته برای آموزش جراحی افراد معدودی می توانند برای عمل حضور یابند و با جراحی آشنا شوند و سایر افراد از طریق مانیتوری که در اتاق عمل وجود دارد عمل را می بینند اما اینجا برای آموزش دستیاران از این امکانات برخوردار نیستیم و همه آنها یا باید سرعمل حضور یابند که تنها مشاهده گر باشند، و معمولا ًهم موفق نمی شوند یا اینکه تنها یک نفر موفق می شود در حالی که اگر بتوان وسایل Multimedia راکه وجود دارد و همه دانشگاه ها از آن استفاده می کنند تجهیز کنیم خیلی پیشرفت خواهیم داشت. در مجموع آنچه که امروز کمک کننده است استفاده از هوش مصنوعی است، که خوشبختانه دانشگاه مشهد هم چندین کارگاه آموزشی هوش مصنوعی برگزار کرده که کفایت نمی کند.

اضافه کردن آشنایی با هوش مصنوعی به واحد آموزشی دانشجویان بسیار عالی است. من به عنوان عضو هیأت علمی از هوش مصنوعی برای تحقیق استفاده می کنم و دانشجو هم می تواند بهترین بهره ها را از استفاده هوش مصنوعی ببردو چه بهتر که از همان دوره تحصیل با آن آشنا شوند.

در زمینه درمان متأسفانه ما مشکلات زیادی داریم، که اکثر مشکلات ما به دلیل کمبود تجهیزات است و ریشه های اقتصادی دارد. بسیاری از شرکت های تجهیزات پزشکی وجود دارند، که حاضر هستند امکانات در اختیار ما قرار دهند و بنابراین یکی از راه های مقابله برای چالش های درمان استفاده از شرکت های خصوصی و بستن قرارداد با آنها است.

نکته مهم بعدی، حوزه پژوهش است. یکی از ایرادتی که بخصوص من در دانشگاه مشهد و البته سایر دانشگاه ها هم دیدم که باعث می شود ، اعضای هیأت علمی به حوزه پژوهش وارد نشوند، مسأله کمبود بودجه است. بسیاری از اقدامات پژوهشی را به شخصه قصد داشتم، شروع کنم که از نظر مالی حمایت نشد و امکان انجام آن وجود نداشت و همین مشکل باعث شد، که کارهای پژوهشی ساده تر که نتایج آنها هم مشخص تر است را تنها جهت پر کردن رزومه کار انجام دهیم. بنابراین اگر حوزه های آموزش، پژوهش و درمان یک دانشگاهی مهم باشد، باید به فکر تمام موارد بود.

وب دا: خانم دکتر عربی نگاه شما به سه حوزه آموزش، پژوهش و درما ن چگونه است؟

دکتر عربی: به نظر من سه حوزه آموزش، پژوهش و درمان در دانشگاه از اهمیت بسیار بالایی برخوردار هستند چرا که، از طریق آموزش و پژوهش دستاورهای درمانی بیشتری در راستای کمک به بیماران ایجاد می شود، به همین دلیل به نظر من این سه حوزه از اهمیت خاصی  برخوردار هستند.

وب دا: با توجه به نقش مهم و اثرگذار اساتید در فضاهای مختلف آموزشی و پژوهشی و درمانی دانشگاه ، از نگاه شما یک استاد موفق در این حوزه‌ها چه شاخصه‌هایی دارد؟

دکتر امیر فخریان: اساتیدی که همیشه داشتم و به عنوان الگو برای من مطرح بودند، اساتیدی هستند که جنبه اخلاقی شان بر جنبه علمی آنها غلبه داشت و در واقع جنبه اخلاقی آنها مهم بوده است. یک استاد موفق استادی است که علاوه بر تعلیم به فکر تزکیه هم باشد. همان طور که خداوند در قرآن به پیامبران فرموده، که شما را برای تعلیم و تزکیه انسان ها می فرستیم. زمانی یک استاد می تواند دانشجویی را تزکیه و پاک کند، که در درجه اول خود او این ویژگی را داشته باشد؛ بنابراین لازم است که اساتید در هر دانشگاهی برای اینکه بتوانند، در این زمینه موفق باشند ابتدا از خودشان شروع کنند و خوشبختانه، در قسمت های فرهنگی دانشگاه این قضیه انجام می شود. سالیانه دوره های فرهنگی زیادی برای اساتید برگزار می شود، اما به نظر من این دوره ها کافی نیست و پاسخگوی نیازهای اساتید نخواهد بود، چون برخی این دوره ها از نظر سطوح علمی بسیار پایین بوده است.

دوم جنبه علمی است. جنبه علمی اساتید ما خوشبختانه بسیار خوب است، اما اگر ما می خواهیم از نظر علمی به روز باشیم باید با دانشگاه های معتبر دنیا نیز در ارتباط باشیم. که این امر در قالب مأموریت ها امکان پذیر است. خیلی از اساتید از سوی دانشگاه در قالب مأموریت می رفتند، که از تجربیات دانشگاه های بین المللی هم استفاده کنند؛ اما امروز این موارد برطرف شده و انجام نمی شود.

 در زمینه دسترسی به مجلات معتبر علمی، ما امروزه خیلی نقص داریم و دسترسی خوبی به مجلات معتبر علمی نداریم و علیرغم اینکه، Databasesهای علمی خوبی وجود دارد، اما متأسفانه ما به آنها دسترسی نداریم و فیلتر هستند، که باید بابت آنها هزینه پرداخت شود و دانشگاه باید این هزینه را تقبل نماید.

بنابراین اگر استادی می خواهد، موفق باشد دانشگاه می تواند او را موفق کند و رمز موفقیت این قضیه هم این است، که از نظر علمی و اخلاقی دانشگاه باید استاد را پرورش دهد. همان طور که گفتم در زمینه علمی باید یک استاد را با دنیا ارتباط دهند و از نظر اخلاقی هم باید این جنبه ها را برای آنها در نظر گرفت.

دکتر عربی: به نظر من یک استاد موفق، استادی است که علاوه بر اینکه از نظر علمی حرفی برای گفتن داشته و اطلاعات او به روز باشد، از نظر اخلاقی نیز الگوی خیلی خوبی برای دانشجویان باشد. بنابراین تمام دانشجویان رشته های پزشکی نحوه برخورد با بیماران را از اساتید خود، فرا می گیرند و چه بهتر که، یک استاد از نظر هم اخلاقی نیز یک الگوی مناسبی برای دانشجویان خود باشد.

وب دا: در مسیر تحصیل و فعالیت‌های کاری آیا چالش ها و موانعی را هم تجربه کردید؟ در صورت پاسخ مثبت بفرمایید چطور با این چالش ها و موانع مقابله کرده اید؟

دکتر امیرفخریان: چالش های موجود در مسیر تحصیل اجتناب ناپذیر است و از جمله آن می توان به سختی کار، مشکلات خانوادگی و.. اشاره کرد. اگر با اکثر پزشکان صحبت کنید، نظرشان این است، که کمتر می توانند خانواده خود را ملاقات کنند، مثل بنده، که کمتر خانواده ام را می دیدم و جا دارد از همین جا از آنها تشکر کنم. من و همسرم که فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان هستند، همزمان با هم تحصیل کردیم و این مسیر را پیمودیم و در بسیاری از اوقات در شهرهای جدا زندگی می کردیم. این مشکلات بر سر راه همه پزشکان وجود دارد و البته گریز ناپذیر است.

یک سری چالش های بزرگ هم در مسیر کار و شغل وجود دارد و کمبود امکاناتی است که باعث آزار می شود و اگر دانشگاه انتظاراتی دارد باید آنها را رفع نماید. چالش دیگر مربوط به شرایط زمان است که قابل اصلاح نیست و از جمله کمبود امکانات و بودجه و… است که پیگیری کردیم و امیدوار هستم با گذشت زمان بهتر شود.

اما یک قسمتی از مشکلات اعضای هیأت علمی با فعالیت های جهادی حل می شود؛ مثل ابتدای جنگ دفاع مقدس که خیلی از امکانات مثل الان وجود نداشت، بنابراین باید این روحیه در بین اعضای هیأت علمی باشد که از کوچکترین فرصت ها دستاوردهای خوبی برای خود خلق کنند و جهادی کار کنند. خودشان ابداع کنند و جایگزین ها را پیدا کنند.

در واقع یک عضو هیأت علمی باید علاوه بر داشتن روحیه جهادی، روحیه “ما می توانیم” را نیز داشته باشد. اگر تصور کند که کاری انجام نمی شود، واقعاً کار پیش نخواهد رفت. من این مورد را در استان سیستان و بلوچستان تجربه کردم. وقتی وارد این استان شدم، در حیطه رشته ای که کار می کردم، هیچ امکاناتی از جمله ساده ترین ابزاری که لازم بود، آنجا جراحی انجام دهیم وجود نداشت. خیلی از همکارانی که قبلاً آنجا شروع به کار کرده بودند، به من گفتند که در این زمینه موفق نمی شوی چون امکانات نیست. من با خودم فکر کردم، اگر دو سال با همین “تفکر نمی توانم”، در استان سیستان و بلوچستان زندگی و کار کنم، پیشرفت نخواهم کرد.

در آنجا همکارانی بودند، که در این زمینه آموزش ندیده بودند چند ماه با آنها کار کردم و آموزش دادم و از دانشگاه پیگیری کردم و آنها یکسری امکانات را فراهم کردند تا موفق شدیم ساده ترین جراحی های قفسه سینه را برای مردم سیستان و بلوچستان انجام دهیم. جراحی هایی را برای اولین بار آنجا انجام دادیم که می گفتند امکان پذیر نیست. بنابراین، این تجربه را من آنجا داشتم و دیدم که می شود، مانع را با روحیه جهادی و “تفکر می توانیم” برطرف کرد.

اما دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از لحاظ امکانات قابل قیاس با دانشگاه سیستان و بلوچستان نیست. خوشبختانه خیلی امکانات خوبی در این دانشگاه وجود دارد، اما وقتی قیاس می کنیم با دانشگاه های بین المللی شاید یکسری امکانات و تجهیزات وجود نداشته باشد که می توان با پیگیری جایگزین کرد؛ بنابراین در شرایط قابل درک کشور باید یک سری امکانات را خود ما فراهم کنیم و یک سری محدودیت ها را برطرف کنیم.

دکتر عربی: مهم ترین چالشی که من و همسرم داشتیم، در دوره فلوشیپ بود؛ زمانیکه مشغول طی کردن دوره آموزشی فوق تخصصی مان بودیم و یک فرزند شیرخوار شش ماهه داشتیم و محل تحصیل هر دو ما در بیمارستان قائم (عج)، بود . متأسفانه در آنجا و همه بیمارستان های مشهد، یک مهدکودک مناسبی برای فرزند ما وجود نداشت که، فرزند شش ماهه خودم را صبح ها آنجا ببرم و در بین ساعت هایی که در بیمارستان هستم، بتوانم به فرزندم شیر بدهم و او را ببینم. با توجه به اینکه در این دوران، ما مدت های زیادی را در بیمارستان مشغول فعالیت هستیم اگر یک مکانی برای فلوها تأسیس شود، که بتوانند کودکان خود را در آنجا نگهداری کنند، بخش اعظمی از نگرانی های والدین نیز کاسته خواهد شد.

وب دا: آیا خانواده نقشی در پیشرفت تحصیلی و شغلی شما داشته است؟

دکتر امیر فخریان: نقش خانواده در پیشرفت های تحصیلی و کاری قطعاً نقش مهم و تأثیر گذاری در مراحل مختلف بوده است. از جمله اینکه در زمان تحصیل از حمایت های مالی و در زمان کار، از حمایت های خانوادگی برخوردار بودم و با توجه به اینکه من و همسرم هر دو شاغل بودیم، اگر حمایت های خانواده ها وجود نداشت، موفق به پیمودن این مسیر نبودیم و جا دارد که همین جا از حمایت های بی دریغ خانواده ام تشکر کنم.

دکتر عربی: بله..خانواده ام نقش بسیار مهمی در پیشرفت تحصیلی و شغلی ام داشتند و جا دارد از مادرو پدر و همسر عزیزم تشکر و قدردانی کنم که در این مسیرهای پر چالش همیشه همراه من بودند.

وب دا: در اوقات فراغت اغلب به چه فعالیت هایی مشغول هستید؟

دکتر امیر فخریان: اوقات فراغت من از ساعات ۲۰ تا ۲۲ شب شروع می شود. علاوه بر استراحت و فعالیت های شخصی که انجام می دهم، با توجه به اینکه بیشتر کارهای من در بیمارستان درمانی است، سعی می کنم در زمان فراغت خلأهای پژوهشی ام را پر کنم. Databasesهای علمی را بررسی می کنم تا ببینم شیوه های علمی که آنها کار می کنند، آیا حرف جدیدی برای گفتن دارند و آیا می توانیم این حرف جدید آنها را به رشته جراحی بسط دهیم. چرا که اعضای هیأت علمی گروه جراحی با توجه به اینکه فرصت کمتری دارند، خلأ پژوهش برای آنها وجود دارد.