خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: در روزهای سوگواری حضرت فاطمه زهرا (س)، خانه تاریخی مقدس‌زاده ساوه رنگ و بوی دیگری داشت، دیوارهای کهن این خانه، با پارچه‌های مشکی و نام بانوی دو عالم، جان گرفته بودند؛ و عطر دعا، صدای زمزمه‌های توسل و گرمای دیگ‌های سمنو، فضایی آسمانی در دل زمین ساخته بود.
از صبح زود، بانوان با دستانی پر از مهر و دل‌هایی آکنده از نذر و نیاز، پای دیگ‌ها ایستادند، هر هم‌زدن سمنو، انگار ضربه‌ای بر تارهای دل بود؛ ضربه‌ای از جنس عشق و ارادت به بانوی دو عالم.
دختران جوان با لبخند، مادران با اشک و پیرزنان با زمزمه‌های فاطمی، سمنو را نه فقط می‌پختند، بلکه با آن عشق را در دیگ‌ها می‌جوشاندند.
کوچک و بزرگ، پیر و جوان همه آمده بودند تا سهمی از این عشق داشته باشند، کودکان با شوق، بزرگ‌ترها با تجربه و همه با دل‌هایی که برای حضرت زهرا (س) می‌تپید، در کنار هم سنتی چندصدساله را زنده نگه می‌داشتند.
صدای دل‌ها در خانه‌ای تاریخی
محدثه، یکی از خادمان خانه، با چشمانی پر از اشتیاق در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: هر بار لباس خادمی را می‌پوشم، انگار دعوت‌نامه‌ای از آسمان به دلم می‌رسد، خادمی فقط کار نیست، یک عشق و یک رزق پنهان است.
وی گفت: خادمی، تنها یک فرصت نیست بلکه راهی است که اگر با اخلاص پیموده شود، حتی پس از مرگ ادامه می‌یابد چرا که نشانه‌های حضور بانو را در زندگی‌اش بارها دیده و گره‌هایی که بی‌دلیل باز شده تا آرامشی که در سخت‌ترین لحظات بر دلش نشسته است، گواه این موضوع است.
زهرا، ۲۸ ساله با اشک‌هایی که بی‌اختیار جاری شده‌اند به خبرنگار مهر گفت: وقتی وارد خانه شدم و دعای توسل را شنیدم، حس کردم همه سختی‌هایم را می‌توانم کنار بگذارم.
حسین، مردی ۴۵ ساله، با نگاهی پر از خاطره نیز گفت: پخت سمنو یک سنت خانوادگی است، اما تجربه امسال در این خانه تاریخی متفاوت بود، وقتی کنار دیگ ایستادم، حس کردم همه ما یک قلبیم که برای حضرت زهرا (س) می‌تپد.
سیده فاطمه، خادم افتخاری، با لبخندی آرام در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: دیدن لبخند و آرامش زائران، بزرگ‌ترین پاداش خادمی است و باید اذعان کرد اینجا خادمی یک سفر روحانی است.
یک پیرمرد ساوجی با صدایی لرزان اما محکم گفت: خانه مقدس‌زاده مثل قلب شهر ماست؛ جایی که ایمان و محبت همیشه در جریان است.
سنتی که با عشق زنده است
این آئین، با همت شهرداری و شورای اسلامی ساوه، دوباره جان گرفت، هم‌زمان با هفته فرهنگی، خانه‌ای تاریخی میزبان مراسمی شد که نه فقط یک نذر، بلکه یک پیوند عمیق، و با ایمان با حضرت زهرا (س) بود.
مردم، بی دعوت رسمی و با نیت‌های خالصانه آمدند، یکی برای تهیه تبرک، دیگری برای هزینه قند و چای و برخی با نذر پخت آش یا شیرکاکائو، حتی خیری بدون هماهنگی قبلی، دیگ آش را بانی شد و آن را با عشق میان مردم تقسیم کرد.
در کنار مراسم اصلی، موکب و چای‌خانه‌ای برای رهگذران برپا شد. دیگ بزرگی با ۱۷۰ کیلوگرم گندم، ۵۰۰ کیلوگرم آرد و ۲ هزار لیتر آب، حدود چهار هزار پرس سمنو را پوشش داد، اما آنچه بیشتر از عددها مهم بود، گرمای دل‌هایی بود که در کنار این دیگ‌ها می‌تپیدند.
این خانه، با دیوارهای کهن و فضای فاطمی‌اش، همچنان محلی است که نور و محبت را در دل‌ها می‌نشاند و سمنوپزان به یاد و نام بانوی دو عالم اشک می‌ریزند.